Günün Sözü

Dünya literatüründe, maksimum 150 metre olan 'liç yığını'nın burada 257 metreye ulaştığını tespit ettik; bu inanılmaz bir rakam. Dünyada böyle bir 'liç'e rastlamadık.

Bu yaptıkları yanlarına kâr kalmamalı. Julian'ın özgürlüğe ihtiyacı var ve bizim de gerçeğe.

Ben diyorum ki altın madenleri aslında sadece doğayı, toprağı, suyu, havayı değil hukuku da kirletti. Siyaseti kirletti. Toplumu, toplumsal ahlakı kirletti. Ve bu çok çarpıcı bir şekilde Erzincan’da görülüyor. 

Dehşetengiz bir trajedinin ta içinden geçmekteyiz; Zincirlerinden boşanmakta olan bu şeyin karşısında güçsüz olsak da... Şunu diyorum: Tanıklık edelim! Tanıklığımızı Sürdürelim. Çünkü, elle tutulur şekilde direnemediğimizde elimizde kalan tek şey Tanıklıktır!... Zihinlerimizde direnelim. Aptal yerine konmayalım. Unutmayalım. Şeylerle kafadan yüzleşme cesaretini kendimizde bulalım.

Sanırım Gazze'de yaşayan her insan güvenli bir yerde bulunma duygusundan yoksun. İsrail'in her hangi birimize erişmesinin ve bizi, rüyalarımızı, ailelerimizi, arkadaşlarımızı ya da yakınlarımızı öldürmesinin sadece bir an meselesi olduğunu biliyoruz... Ama yerine getirmemiz gereken bir görevimiz olduğunu da biliyoruz: Misyonumuz, Gazze'deki sessizlerin sesini iletmek... Bu bütün bir halkın hikâyesi.

Siyanür liçli madencilik yasaklanmalıdır. Felaketin yaşandığı alanda delillerin karartılmasının önüne geçilmeli, süreç kamuoyuna açık biçimde yürütülmelidir.

Öyle bir boğulma, öyle bir felaketin içindeyiz ki, kimseye sesimizi duyuramıyoruz. Öyle bir baskı var ki… Hür irademizi bile kullanamıyoruz. Madenin kapatılmasını istiyoruz!

'Söz uçar' deniyor ya,  kutsal kitaplarda buna 'kelam' diyoruz. Kelamın çok büyük değeri var. Radyo denen şey bu kelamı taşımak zorunda. Ben oradan her dinlediğim sözcüğü, çok hafif bir şey de anlatsa, son derece ciddi ve ağır haber de verse, dikkate alırım. Her sözcüğün kendi içinde canı ve değeri olmalı...

Buradan bir kez daha haykırıyoruz: Nefretinizle var olmadık ki, şiddetinizle yok olalım! Sizlerden korkmuyoruz, buradayız ve suratlarınıza bakıyoruz! Ya da korkuyoruz ayol ama yine de buradayız!

Sırtımız sınır hattına dayalı, yüzümüz Akdeniz'e dönük. Nereye gidelim? Gidecek yer yok. Bugün bir milyon, hatta bir milyondan fazla insan, bu soruyu soruyor: Nereye gidelim?

Her çocuk bütün bir evrendir. Onların korunmasından daha büyük bir sorumluluk yoktur.

Hükümetimizin ailemin üyelerinin hayatlarını gerçekten önemsediğine dair kanıtları arayıp durdum ama hiçbirini göremedim. Aralarında doktorlar, eczacılar, avukatlar, mühendisler, düzinelerce çocuk, birden fazla küçük bebek de dahil, ailemden yaklaşık yüz varlık öldürüldü.

Kime ne sorarsak soralım ilk yanıtta deprem gecesini anlatarak başlıyorlar. Bu da oradaki travmanın ne kadar görünür olduğunun en somut durumu çünkü zihinler bir önceki 6 Şubat’ta kalmış. Ben daha önce, bu kadar net bir şekilde zihinsel bir yerde kalışı gazetecilik deneyimimde yaşamamıştım.

Ağaçlar, 'akıllı adam' dediğimiz homo sapiens'ten 1000 kat daha yaşlıdır: onlar birbiriyle savaşmaz, kendi yaşam alanlarını mahvetmez, soykırım ya da ekokırım nedir bilmez. Atalarımız dayanışmacı, şiddetsiz ve sürdürülebilir toplum modelini onlardan almıştır.

Beni evimden yalınayak ve gözlerim bağlı olarak zorla çıkardılar ve tüm bu süre boyunca bana bağırıp durdular. Kimse evimden ayakkabılarımı almama bile izin vermedi.

Füze annemin kucağına düştü ve bedeni parçalandı. Günlerce evin enkazından onun parçalarını çıkardık. Kardeşimin, amcamın ve tüm ailemin öldürüldüğünü söylediklerinde kalbimin ateşle kanadığını hissettim.

Türkiye, bu kuralsızlık, hukuksuzluk, deli gömleğine sığmayacak. Hep beraber göreceğiz... Görevimi yapmaktan asla geri durmayacağım.

Dünya haber döngüsü aniden bastıran zorlu krizler ve sonu gelmeyen savaşlar arasında tampon tampona bir trafik sıkışıklığında kapana kısılmışken, dünya devletleri, yeryüzünde çevrenin (ve onunla birlikte medeniyetin) hem de şu anda kontrolden çıkmasına neredeyse bile bile göz yummaktalarmış gibi görünüyor.

"Dünya masumiyetinizi ve cesaretinizi, acınızı ve dayanıklılığınızı görüyor; bu dehşete rağmen siz dünyayı omuzlarınızda taşımaya devam ediyorsunuz… Dünyanın size ilham kaynağı olması gerekirken, siz bizim ilham kaynağımız oldunuz. Affedersiniz.”

Bu idam, günümüz medeniyetinin seviyesini gösteren bir turnusol kâğıdı: Hayat kültürünü kaybedip kaybetmediğimizi, ölüm kültürünün de tıpkı savaş zamanlarında olduğu gibi tamamen normalleştiğini bize gösterecek.