Yıldırım Türker

Ahlak terzileri işbaşında. Küstahça üzerimize geçirmeye çalıştıkları hayat, bize ait değil.

'Biz Pınar Selek'i tanıyanlar, kaçak durumuna sürüklenerek bitmek bilmeyen gerilimlerle öldürülmesine izin vermeyeceğiz.'

Hepimiz birer amatör ajan kesilmiş, kısıtlı imkânlarımızla soruyoruz: "Hanefi Avcı'nın suçu ne?" Gerçekten otuz yıl kadar önce pek tatsız koşullarda tanışmış olduğu anlaşılan sol militanlarla örgüt mü paylaşıyor? Yoksa kitabıyla cemaati mi kızdırdı da kafasını kopardılar? Ben size söyleyeyim.

Bir kez daha vay Müslüman olmayanın, vay heteroseksüel olmayanın, vay erkek olmayanın haline!

Bunca nefret yüklü, bunca ayırımcı, bunca oportünist adamın insafına kalmış siyaset alanını kabul etmiyorum.

Katili gördünüz mü? Artık kafanızı çevirip görmezden gelmenizin; bilmiyormuş, duymuyormuş, farklı yorumluyormuş gibi yapmanızın imkanı kalmamıştır, sevgili vatandaşlar! Dün Radikal, konuyu isabetli bir başlık altında sundu: "Hrant Dink'i bir kez daha vurdular."

Katil, haydut diye küfrettiğinden hâlâ silah alıyorsun. Katil, doğal olarak silahın en iyisini yapıyor.

Ey haberciler; İrfan Aktan'ın sadece gazetecilik yapmış olduğu için hapse girecek olması korkunç bir haberdir, unutmayalım. Sıra bizde.

"Hrant Dink'in öldürülmesi eylemi, profesyonel bir örgüt tarafından çeşitli safhalardan oluşan bir operasyon şeklinde örgütlenmiş ve hayata geçirilmiştir." Bu safhaları bir kez daha, açık açık ortaya koymakta yarar var elbet.

Bu çocuk bayramına da Siirt'ten gelen haberlerle girdik. Çocukları, kendi bayramlarında büyük taklidi yapmaya zorlayan bir millet olarak hepimize kutlu olsun.

24 Nisan'ı geride bıraktık. Bu yıl bu korkunç gün, Türkiye'de de anıldı. İHD Irkçılık ve Ayrımcılıkla Mücadele Komisyonu da 24 Nisan 1915'te İstanbul'da tutuklanarak Çankırı ve Ayaş'a sürülen 220 Ermeni aydını için Tütün Deposu'nda bir etkinlik düzenledi.

Ahmet Türk'ün göz göre göre, onca devlet görevlisi önünde yumruklanması da Kürtlerin tepkisini ölçmek için geliştirilmiş bir taktik sanki. Burnuna vur ve itidal bekle!

Bugün Dünya Kadınlar Günü. Ben de iki kadını size hatırlatmak istedim. İki farklı hayat yatırımı; iki farklı kadınlık imkânı; iki farklı varoluş serüveni.

Militarizmin zehri bir çırpıda bünyeden atılamaz ama bir yerinden başlamalı. Hem, farkındaysanız, sivilceler azaldı bile.

Benim sabrım taştığında yazı yazarım. Sizin 2010 yılında sabrınız taştığında ne yapmayı düşünüyorsunuz?

Anayasa Mahkemesi imdada yetişti. Askerlerin örgütlü suçlarda sivil mahkemelerde yargılanmasını iptal etti. Som hukuki bir karar. Bir kez daha 'asker efendimizdir' makamından sapmamamız gerektiğini anlamış olduk.

Mehmet Ali Ağca'nın tahliyesinin Hrant Dink'in katledildiği 19 Ocak'tan bir gün öncesine denk gelmesi, kaçınılmaz olarak memleketimizin katil-maktul denklemi üstüne bir söz söylüyor.

Hrant vurulalı üç yıl oldu. Üç yıl önce ölümünün acısıyla birlikte bize olağanüstü bir umut da bırakmıştı.

Son zamanlarda sıkça tanık olduğumuz rütbeli asker intiharları, nedense müntehirleri şaibeli kılmadığı gibi, neredeyse bir şahadet mertebesine oturtuyor. Buradan bakmamızı istiyorlar. Onuru zedelenen yiğidin hayatını alıp başımıza çalması olarak.

Kürt sorunu bir kez daha siyasetin alanından kovularak şanlı askerimizin hazîk ellerine teslim edilmiştir.

Bunca çürük, bunca vahşi bir hayatı onarmaya çocuklardan başlamak zorundayız.

Öymen'in diplomasi dilinin ardına saklanacak zamanı yok. Demokrasi adına atılacak adımlara da karnı tok. Çünkü onun çözümü belli: Topunu yok edeceksin.

Hiçbir insani-ahlâki değerin hiçbir katı-katmanında yer etmemiş olduğu ülkemizde hamasi hırsızlar, güçlü katillerle el ele nurlu bir geleceğe doğru yürüyoruz işte.

Ebedi ergen olmanın kendisine sonsuz genişlikte bir alan açacağını mı düşünüyor bu aramızdaki Amerikalı Serdar Turgut?

Bu topraklarda yaşatılan zulmün küçük hisseli ortağı olmayı seçmemiş, en azından bir vatandaşlık hakkı olarak itiraz etme, direnme yollarını araştıran bir insansanız Leman'ı tanırsınız. Mutlaka tanırsınız!

Bu toplum, onlarca yıldır neye, kime, nasıl güveneceğini bilemeden, mümkün olduğunca sessiz yaşamayı öğrendi. Kokuların üstüne gülsuyu, çatırtıları boğmaya bolca marş boca edildi durdu.

İstanbul, Türkiye'nin özetidir. Sık aralıklarla, kendini hiç özletmeyen sel baskınları, yangınlar, depremler, patlayan çöplükler, işçileriyle birlikte havaya uçan atölyeler bize her seferinde hayatımızı neyin üstüne kurmuş olduğumuzu anlatır.

Bunca yoksul çocuk şahadet mertebesine nasıl ulaşıyor? Ordu, siyaset yapacağına orduluğunu bilip, kendisine emanet edilen çocukların hayatını korumak zorunda değil mi? Neden kimse, ama kimse ordudan hesap soramıyor?