Login'den Christopher Çolak, 20. yüzyılın kültürel ses kalıntılarını albümlerinde sıkça kullanan Daniel Lopatin'in 90’lar sample CD’leri arşivinden ortaya çıkarttığı "Tranquilizer" albümü üzerine konuşuyor.
20. yüzyılın kültürel ses kalıntılarını albümlerinde sıkça kullanan Daniel Lopatin, bu sefer internet arşivinde adresini imlediği kaybolmuş 90’lar sample CD’leri arşivinden ortaya çok ilginç deneysel bir elektronika albümü çıkarıyor. Albümün genel konsepti geçicilik ve arşivlenmesine rağmen kaybolan şeyler üzerine.
Çocukluğumuzun geçtiği eski dünyadaki pek çok görüntüyü ve sesi unuttuk sanıyoruz ama tarihin tozlu sayfalarından aniden çıkagelen bu görüntü ve seslerle etkileştiğimizde, aynı koku duyumuzda olduğu gibi geçmişimize doğru o ana ışınlanıveriyoruz. Kültürel ses kalıntıları olarak bahsettiğim şeyler aslında eski reklam jingle’ları, film ve animasyon müzikleri ve bir takım ses efektleri yani 90’larda prodüktörlerin sıkça kullandığı CD’de gelen ses kütüphaneleri, eski müzikler ve sesler.
Sovyetler’den Boston Massachusetts’e göç etmiş müzikle ilgilenen refusenik bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen Daniel Lopatin, bu sesleri biriktirmeyi, arşivlemeyi ve bu arşivden yeni ses örgüleri üretmeyi hep çok sevdi. Neredeyse 30 yıl önce başladığı prodüktörlük kariyerinde ürettiği parçaların ve albümlerin pek çoğunda bu kalıntılara rastlamak olası. Hatta kendisine seçtiği Oneothrix Point Never ismi bile, Boston’da 106.7 FM frekansından yayın yapan Magic Radyo’sunun jingle’ından alıntı. Özellikle de 2011’deki ikonik Replica albümü OPN kültünü başlatan albümlerin başına geliyor. Vaporwave akımının da öncülerinden olan Lopatin, OPN monikeriyle çok daha yenilikçi ve deneysel sularda ilerlemeye devam ediyor.
15 parçalık albüm bir rüzgâr sesiyle "For Residue’ parçasıyla açılıyor. Sonrasında ise Warp Records’un tabiriyle kurtarılmış seslerden ilham alan "Tranquilizer" adeta bir ses halüsinasyonu yaratıyor. Ortam sakinliği dijital kaosa dönüşüyor; sıradan dokular duygusal aşırı yüklenmeye yol açıyorlar. 10 numaralı "D.I.S." parçasının video klibi de bu aşırı yüklenmeyi çok iyi anlatıyor sanki.
Bu sefer albüm artwork tasarımı daha önceleri alışık olduğumuz üzere Robert Beatty’ye değil, yeni bir ekibe emanet edilmiş. Ortabatı’nın havadan çekilmiş soyutlamaları ile meşhur baskı resim sanatçısı ve ressam Abner Hershberger’in 1972 tarihli ‘Blue Interval’ isimli limitli bir baskısı albüm kapağını süslüyor. Kapak hariç albümün değişik formatlarındaki diğer tüm tasarım ögeleri ise Elliot Elder ve Julien Gobled’in elinden çıkmış. Neden bu sanat eserini albümünün kapağı için seçtiği sorulduğunda, Lopatin bu eserin ona Indiana'daki bir Mennonit çiftliğinde geçirdiği çocukluk yıllarını ve tarla sürme eylemini hatırlattığını söylüyor.
Pitchfork’un 8.6 puan verdiği albüm, gerçekten de dinlemeye değer. Kaybolan, unutulan sesleri yeniden duymak, onları yeni bir anlam ve örgü içinde dinlemek gerçekten de eşsiz bir deneyim. Sampling denen mevzunun çok başka noktalarını irdeleyen Lopatin’in OPN projesi adeta bir ambient elektronika kolaj fabrikası gibi işliyor. Kültürün ses kalıntılarını daha önce duyulanın tam aksi şekillerde kesiyor, biçiyor ve yeniden örüyor.
Oneohtrix Point Never - Tranquilizer
Warp Records
1. For Residue
2. Bumpy
3. Lifeworld
4. Measuring Ruins
5. Modern Lust
6. Fear of Symmetry
7. Vestigel
8. Cherry Blue
9. Bell Scanner
10. D.I.S.
11. Tranquilizer
12. Storm Show
13. Petro
14. Rodl Glide
15. Waterfalls
