7 Ocak 2008Radikal Gazetesi
O sekiz çocuk o lanetli gün Dağlıca'da PKK'ya esir düştüğünde fermanları çoktan yazılmıştı. Orada, o hepimizden uzak arafta rehin tutuldukları süre boyunca yetkililerin o çocukların ailelerine yönelik soğuk sesizliği her şeyi açık ediyordu. Sekiz genç, artık bu kanlı dama tahtasında birer taştı. Kimse onların resmini görmek, haberini almak istemiyordu. Linççi milliyetçilere yenilgiyi hatırlatıyordu, onların esir düşmesi. PKK'yaysa, zaferi. Kimse bu esir askerlerden konuşmak istemiyordu. Ama bu çocuklardan kimilerinin Kürt olması basının iştahını kabartmıştı. Köstebek olabilecekleri üstüne kirli imalar okunuyordu satıraralarından. Özellikle Ramazan Yüce daha o zamandan bir adım öteye çıkarılmış, tek ayak üzerinde bekletiliyordu. Basın, onu herkesten daha koyu bir Kürt bulmuştu besbelli. Bu sekiz çocuk, vatanı savunsun diye şehit olmaya gönderilen, memleketimin yoksul evlatları. Yoksul olmanın yegâne ayrıcalığı olan şehitlik mertebesiyle ödüllendirilme fırsatını kaçırdılar. 'Döndüklerinde babacıkları onları dinlensinler diye yurtdışına tatile göndermeyecek. Ciplerini son modeliyle değiştirmeyecekler. Şimdilik sahip oldukları birer canları var. O canların üstüne titremeliyiz' diye haykırmıştık. Babacıklarıyla karşılaşamadılar bile. Şimdi askeri savcının tüyler ürpertici iddianamesini okuyoruz. İddianame, bir hukuk terimi. Bütün toplumun suratına çarpılan bu iddianamenin önerdiği hukuk düzeni üstüne hepimizin ayağa kalkması gerekmiyor mu? Askeri Savcı Hâkim Yarbay Hakan İleri, bu kalabalık titrlerinden bir iddianame çıkarmış. Kaçırılan askerlere ait tüfeklerden hiçbirinin tutukluk yapmadığı; tam tersine bazı askerlerin tüfeklerini hiç kullanmadıklarını ileri sürüyor. Bu durumun, teröristlerin bölgeye sızmasını kolaylaştırdığını savunarak askerleri, üstleri tarafından "ne pahasına olursa olsun mevzilerinizi terk etmeyeceksiniz" emri almalarına rağmen teslim olduklarını ileri sürüyor. İddianamedeki "Vazife ve hizmetteki şahsi tehlike korkusunun cezayı hafifletmeyeceği şüphesizdir" ibaresi savaşanın ölü olduğu fikri üstüne oturuyor. Askeri Yargıtay'ın başka bir karardaki şu görüşünden destek alınarak: "Sanık asker kişi olup, gerektiğinde canını verme pahasına da olsa verilen görevi yerine getirmekle yükümlüdür. Sanığın kendisine teslim edilen ve namusu gibi koruması gerektiği silahını yanından ayırmaması, hiçbir şekilde başkalarına vermemesi kanun gereğidir." İddianamede Ramazan Yüce'nin silahını hiç kullanmadığı, terör örgütü militanlarıyla Kürtçe konuştuğu ve arkadaşlarına teslim olmaları için ısrar ederek mukavemet güçlerini kırdığı da belirtiliyor. Hatta Yüce, saldırıdan birkaç gün önce arkadaşlarına, "Bizim dağdaki kızlarımız daha güzel. Ben de terhis olduktan sonra dağa çıkacağım. Ben teröristim" diyesiymiş. Bununla kalsa. Yine birkaç gün önce, terhis olan arkadaşlarına, "İnşallah köprü patlar da havaya uçar, paramparça olur ve gidemezsiniz" diye ilenmiş. İddianamenin ciddiyetine halel gelsin istemem, ama bu noktada müebbet hapsi istenen Er Ramazan Yüce'nin öncelikle akli yeterlilik ölçümünün yapılabileceği bir kuruma sevk edilmesi gerekmez mi? Savaşın ön saflarında arkadaşlarına 'Ben teröristim' diye böbürlenen bir adamın zekâsından kuşkulanmayacaksak, iddianameyi hazırlayanın hayal gücünden gocunmaz mıyız? Kaldı ki yanı başlarında savaşan, kendi canlarını kollaması icap eden bir askerin 'Ben teröristim, n'aber?' diye nispette bulunması karşısında o silah arkadaşlarından biri de parmağını kaldırıp, "Komtanııım!" diye bağırmamış mı? Yüce'yi hiç değilse çavuşuna şikâyet etmemiş mi? Sıcak savaş halinde bu ne göz yaşartıcı bir hoşgörü, bu ne derin bir farklı fikre hürmet? İddianamede Er Ramazan Yüce için 'ömür boyu hapis' istenirken Uzman Çavuş Halis Çağan için 'üç ayrı suçtan hapis' isteniyor. Diğer askerler içinse, 'Büyük zararlar doğuran emre itaatsizlikte ısrar' suçlamasından bir yıldan 10 yıla kadar hapis cezası uygun bulunmuş. Bir de, Ramazan Yüce, Fatih Atakul, Özhan Şabanoğlu ve Mehmet Şenkul'dan, çatışmada kaybolan HK-33 marka otomatik tüfeklere karşılık olarak 1208 YTL isteniyor. Kısaca, teslim alınan erlere açıkça 'neden ölmediniz?' deniyor. Madem ölmediniz, ömür boyu hapiste çürüyeceksiniz. Avukat Ercan Kanar da iddianameyi şöyle değerlendirmiş: "İddianamede ileri sürülen suçun, vasfından dolayı TCK'nın 302. maddesinin uygulanması istemi tamamen kurgusal, abartılı ve hayali bir senaryonun ürünü olarak değerlendirilebilir. Yardım deniyorsa bunda 302. maddeyi uygulama isteği ceza hukukunun temel ilkelerine aykırıdır. Yardım fiili hiçbir zaman 302. maddenin terif ettiği fille aynı değildir. Savcılık daha çok 'Neden çarpışarak ölmediler' anlayışıyla bir iddianame hazırlamış." Müebbet hapsi istenen Ramazan Yüce'nin avukatının son derece ciddi itirazları var doğal olarak. "Yüce vatan haini değildir. Askerlik hizmetini yaparken termal kamera, telsiz görevlisi olarak görevlendirilmiş. Bu göreve ancak başarılı ve güvenilir kişiler getirilmekte. Ayrıca kendi beyanına göre askerlik hizmetini yaparken birçok teşekkür ve takdirname almış. Eğer kendisi kaçırılmasaydı 10-15 gün erken terhis edilmesi söz konusu olabilirdi. Yüce'nin Roj TV'de yayımlanan konuşmaları kendi özgür iradesiyle olmamıştır. Bunu ifadesinde açıkça dile getirmiştir. Yüce'nin diğer askerleri PKK'lılara ateş etmemeleri için ikna ettiği iddiası da gerçekdışıdır." Ne tuhaf film Bu tuhaf filmin senaryosuyla yakından ilgilenen Taraf gazetesi, hızla olgunlaşmaya, doğru gazetecilik yolunda gayretlerini artırmaya devam ediyor. Bu üstünden atlayıp unutuvermemizde kimilerince binlerce yarar görülen konuya etraflıca bakan yegâne gazete Taraf'tı. Doğru soruları da Taraf yöneltti. Ramazan Yüce ifadesinde, "Ben PKK'nın Dağlıca'ya baskın yapacağını dinledim, katırlarla geldiklerini termal kamerayla gördüm, hepsini rapor ettim" diyor. Tuhaf, değil mi? Böyle bir rapor varsa, gizlenebilmesi mümkün olmasa gerek. Taraf'ın daha ayrıntılı sorusu hepimizin sorusu olmamalı mı? "Yüce'nin sözünü ettiği raporlar nerede? Yüce, birliğin telsiz dinleme ve kestirme görevlisi ve günlük rapor vermek onun görevi, bu yüzden 'Rapor vermedi' denemez. Eğer gerçekten vermediyse, bu temel görevini savsaklayan er, çatışma günü bile nasıl hâlâ en kritik mevzideki en önemli görevde tutulmaya devam edildi? Yalan söylediğinin anında belgeleneceğini bile bile 'Ben PKK'nın gelmekte olduğunu bildirdim' diyen telsizci er Ramazan Yüce'nin söylediklerini bu durumda gerçek kabul etmek doğal değil mi? öyleyse böyle hayati bir istihbaratı veren bir askerin PKK'lı olduğunu ileri süren savcı ne kadar inandırıcıdır?" Yüce'nin bir şarjör ateş ettiğini, sonra şiştiğini iddia ettiği silah da ortada yok. Silahını kullanmadığının kanıtı nedir? Sorulacak daha çok soru var elbet. Ama rehin olarak Roj TV'de kendisine dikte edilenleri dile getirmesinin bağışlanamaz bir suç gibi ilan edilmesi de en azından yakışıksız kaçmıyor mu? Bu rehineler ve iletişim teknolojisi çağında televizyonda gördüğümüz bütün tutsakların kendilerini tutanlar lehine konuşmalar yaptığına defalarca tanık olduk. Hiçbirinin ülkesine teslim edildiğinde bu konuda sorgulandığını, suçlu ilan edildiğini ise işitmedik. İşkence altında verilen ifadelerin geçerli kabul edildiği, işkencenin ısrarla inkâr edildiği bir yargı sisteminin sorgulanmazlığını mı kanıtlıyor bu durum? Herkese galiba şu asal soruyu sormakta yarar var. Kafanıza hiç silah dayandı mı? Kimsenin ölümle sınanmasını istemeyiz elbet. Ama kimi durumlarda herkesin ölümle yüz yüze geldiğinde göstereceği hayatta kalma gayretinin sınırlarını tartmasında yarar var. Ramazan, bir askeri hezimetin sorumlusu ilan edildi. O gencecik omuzlarına olağanüstü acılı bir çarmıh yüklendi. Hikâyesi biraz aceleye geldi. 'Ben teröristim' diye gezinen ama en hayati görev başında tutulan telsizci Ramazan Yüce, Kürt olmasının, Kürtçe bilmesinin kurbanı oldu. Ramazan'ın anası, oğluna ayrımcılık uygulandığını iddia ediyor. Sizin de aklınıza bu gelmemiş miydi yoksa?
