4 Ekim 2004Ruşen Çakır
İnsanı insanda ara meleği bulursun...
Shtigliz'ler, 24 yıl önce Nablus yakınında Yakir Yahudi yerleşimini kuran on aileden biriydi. Dindardılar. Burasını "vadedilmiş topraklar", kendilerini de "öncüler" olarak görüyorlardı. Dört çocukları oldu. En küçükleri olan Gilad, Ithamar adlı daha büyük bir yerleşimde din okuluna (yeşiva) başvurdu. Ve daha okul günlerinin tadını çıkaramadan Filistin-İsrail çatışmasının kurbanı oldu.Gilad'm annesi Pnina olayı şöyle anlatıyor: "Oğlum daha 14 buçuk yaşındaydı. Yeşivaya kabul edildiği için çok mutluydu. Ama oradaki üçüncü gününde, yani 28 Mayıs 2002 gecesi, bir Filistinli terörist İthamar'a sızmış. Oğlumu basket oynarken, diğer iki çocuğu da yatakhanede öldürmüş. Teröristin kendisi de çatışmada öldü."Pnina, Gilad için "O çok ender rastlanan bir çocuktu. Şiir yazardı" deyip günlüğünde buldukları bir şiiri okuyor:Meleği insanda arama, bulamazsınİnsanı melekte arama, bulamazsınİnsanı insanda ara, meleği bulursun'Biz dindar insanlarız, Tanrı'ya inanırız. Nefret değil duyduğum, derin bir üzüntü...'
Ailesi bu mısraları Gilad'ın mezartaşına kazımış, ayrıca onun resmiyle birlikte çıkartma yapıp çevrelerine dağıtıyorlar. Aile, oğullarının anısına, Yakir yerleşiminde bir yürüyüş parkuru ve piknik bölgesi düzenlemişler.Barış istiyorum
Belediyede çalışan Pnina'nın 29 ve 28 yaşlarında iki evli kızı, askerden yeni terhis olmuş bir oğlu ve beş torunu var. Torunlarından sonuncusu Gilad öldükten sonra doğmuş. "Görüyorsunuz, hayat devam ediyor. Biz basit insanlarız. Çocuklarımız, torunlarımız için yaşıyoruz."Konu dönüp dolaşıp Gilad'a geldiğinde Pnina, önce "acıya dokunmak çok acı" diyor, fakat hemen ardından tane tane ve düzgün bir İngilizceyle, intikam duygusundan uzak bir anne profili çiziyor: "Biz dindar insanlarız. Tanrı'ya inanırız. Kimseyi zora sokmak istemeyiz. Nefret değil duyduğum, derin bir üzüntü. Bize göre barış içinde yaşamamak için bir neden yok."Pnina "Tek Bir Aile" adlı kurumda, diğer terör kurbanlarının aileleriyle düzenli olarak buluşuyor. "Biz onlarla kan bacılarıyız. Başta kendimi farklı görüyordum. Sonra birbirimizin acısına dokunmayı, paylaşmayı öğrendik." Pnina Shtigliz sadece İsraillilerin acı çekmediğinin de farkında. "Bu kadar acı neden? Her iki taraf da onca acı çekiyor. Halbuki hepimiz bu güzel dünyanın tadını çıkarabiliriz" diye sözlerini tamamlıyor.
http://www.vatanim.com.tr/cat/haber_detay.asp?Newsid=37389&Categoryid=
