Radikal3 Kasım 2009
Geçirdiği büyük rahatsızlık sonrası memlekette milliyetçi muhafazakâr (aman modernite kısmını unutmayalım) gazete olmadığından dem vurarak genel yayın yönetmenliğine soyunmuştu. Milliyetçi muhafazakâr ve modern bir gazeteyi çıkarabilecek yegâne şahıstı kendileri. Hastalığı sonrası kısa yoldan milletinin ve dininin nemli kucağına sığınıvermişti işte. Serdar Turgut’tan bahsediyorum elbet. Aramızdaki küçük Amerikalıdan.
Biz kendisini ilk olarak Ertuğrul Özkök’ün Pişekâr’ı olarak tanıdık. O da efendisi gibi putkırıcılıkta sınır tanımıyordu. Mizahını gözü dönmüş bir ırkçılık, mıymıntı bir cinsellik gıdıklayıcılığı, patronla cilveleşme karikatürü üstüne kurmuştu. Marduk’a ve ‘Önce vatan’a vardığında zaten gidecek başka kapısı kalmamıştı.
Geçen hafta, Kürt açılımı çerçevesinde yurda dönen mülteci ve PKK’lıların karşılanma tarzından milli hassasiyeti rencide olmuş bir milliyetçi muhafazakâr olarak yine mizah bildiğine sarılmıştı.Terörist olamadığına yanıyor, şirazeden çıktığı noktada da PKK’lı kadınlardan hoşlanmadığı için Rojin’i dağa kaldırıp seks kölesi yapma hayalinden bahsediyordu.
Rojin, bu salyalı gıdıklamaca karşısında Turgut’un yazısını barışa düşman bir manevra olarak gördüğünü belirttikten sonra en canalıcı, en isabetli soruyu soruverdi: “Serdar Turgut, bu çirkin amaç için adımı da aynı çirkinlikte kullanmıştır. ‘Dağa kaldırmak’, ‘seks kölesi yapmak’ gibi ağzı salyalı erkek edebiyatının en ucube cümlelerini fütursuzca kullanmaya cesaret etmesinin nedeni benim Kürt olmam mı hele de kadın olmam mıdır?”
Evet, sorulması gereken soru tam da budur? Serdar Turgut’u ortalama bir Türk ergeni olarak alırsak, onu bu pek ‘esprili’ buluşunu kaleme alırken hiç uyarmayan ruh ve akıl örgütlenmesi nasıl bir şeydir diye sormak zorundayız. Ebedi ergen olmanın kendisine sonsuz genişlikte bir alan açacağını mı düşünüyor bu küçük Amerikalı?Beklemediği şiddette bir tepkiyle karşılaşınca da özür dilemek zorunda kaldı. Ama ne özür!
Kabahatinden beter: “Gülüp geçecek yerde o mağdur olmayı tercih etti.” Meğer Rojin’in çok zeki olduğunu düşünürmüş. Buradaki rafine mizahın tadını çıkarabileceğini zannedermiş. Oysa fena yanılmış.Yazısının başından itibaren bu memlekette farklı ve yırtıcı bir mizah anlayışını yerleştirmeye çalıştığından, ama heyhat, memleketin henüz buna hazır olmadığından yakınıyor. Kısacası yazısı, apaçık mağduriyet hıçkırıklarıyla üremiş. Yegâne sahiciliğine, ikiz kulelere yapılan saldırıdan sonra yazmış olduğu New York güzellemesinde döktüğü yaşlarda tanık olmuştuk.
Şimdi Rojin’den özür dilerken kıymeti bilinmemiş bir mizahçı olarak hayal kırıklığını belirtiyor.
Biz de kendisine teşekkür ediyoruz. İlhamını aldığı timsahların yanında gerçekten de pek saftoron kaldığı için. Dilinin kemiği olmadığı için. Bu toplumun ağır sakatlıklarını kendi bünyesinde bize aşikâr ediverdiği için. Lafı dolandırmadan. Bir Kürt kadınının öteki ne kelime, ancak bir şey olarak yazı malzemesi edilebileceğini kanıtladığı için. On yıllardır türlü çeşitli saldırılardan, tecavüzlerden geçmiş Kürt kadınlarının böyle bir ‘espri’ karşısında ne hissedeceklerini düşünemeyecek kadar aşmış bir aydın olduğu için.
O koşullarına pek özendiği teröristlerin hayatları üstüne bir an olsun düşünmeyip, umursamayıp onların dağa çıkmalarına neden olan ideolojik yapılanmayı gözlerimizin önüne utanmadan serebildiği için.Mizah üstüne ne okur, ne düşünür, bilemiyorum. Ama mutlaka bu yazılarını okuyup kaşına kaşına gülenler vardır. Mizah, sahipsiz bildiğini köşeye sıkıştırıp canına okumak değildir. Onun yeri ancak eski saraylardır. Kralını gıdıklamak için söylediklerini gazetende yayınlama.Kaldı ki Kürtler de kadınlar da Kürt kadınları da kendi haklarına sahip çıkmayı iyi bilir.
Senin gibilere rağmen ayakta kalmış olmaları bunun kanıtı değil mi?Bir de besbelli anan baban uyarmamış; el içinde çükünle oynama.
