Günün Sözü

İlk dört gün su, çorba her şeyi para ile sattılar. Yol kenarlarına park edilen vinç sahiplerine gidip yalvardım. Saatine 10 bin TL istediler. Kızıma ulaşmaya çalıştım.

Tarih tarafsızdır ve affetmez. Erdemli olanı ya da ahlaki açıdan üstün olanı kayırmaz. Tarih güçlünün yanındadır.

Patriyarkal kapitalizmin yol açtığı yıkım, bizlere doğal afet diye açıklanmaya çalışılıyor. Doğayı, kentleri rant uğruna mahvedenler, afete müdahale biçimleriyle de insan hayatına zerre önem vermediklerini gösteriyor.

Suyun, elektriğin olmadığı, en temel ihtiyaçlara erişimin bile oldukça zor olduğu bu koşullarda günlük hayatı devam ettirmek zorunda olan yine kadınlar. Her gün bidonlarla su taşımak zorunda kalan, kuru gıda kuyruklarına giren ve bunları çadır alanında pişirmeye çalışan kadınlar oluyor.

İnsanlar enkaz altındayken, şükretmeye utanıyorduk aslında biz. Biz yaşadığımız için utanıyorduk, inanabiliyor musunuz? Ben hayatta kaldığım için suçluluk hissediyorum, onlar öldü biz kaldık... Bazen durup düşündüğüm zaman, ölenler mi kurtuldu, kalanlar mı? (...) Yani ölmek çok büyük bir lüks şu an, biliyor musunuz?

Maç esnasında bile devam eden provokasyonun, üç beş gencin fanatik yaklaşımı olmadığı belli. Çok hazırlıklı, bilinçli bir provokasyon.

Baş sağlığı dileği olarak "Yanındayım! Bir ihtiyacın olursa buradayım, lütfen yanında olduğumu bil!" demek yeterli olacaktır. Bu kadar basit, insanlara her zaman verilecek en büyük destek budur.

En azından ölenlerin anısını onurlandırabiliriz.

Karşımızdaki düşman da devlettir.  İktidarın yaptığı bir şey aslında... 6’sında deprem oluyor ama dört gün içerisinde birdenbire depremin çok yakınındaki bir yerde herkes gerçekten hiç olmadığı kadar panik halindeyken, dibinden bir yeri peşkeş çekmeye çalışıyor... Sadece öfkelendik. Bunun bilinçli yapıldığı çok belli. Arada kaynayacağı düşünüldü büyük ihtimalle. Belki hesaplıydı, belki değildi...

Demokrasinin krizi bu sürecin parçası çünkü olağanüstülük giderek artan biçimde demokratik süreçlerin, pratiklerin ve kurumların askıya alınmasını gündeme getiriyor. Görünür hâle gelen ise kanımca faşist eğilimlerle de iç içe geçen nekro-siyasettir.

Evimize misafir geldi, yemeğimi yedi, onlarla Yahudi oldum. Kürtçe şarkılar söyledim. Sünnice halaylar çektim. Hristiyanca dualara ortak oldum. Aslında ben sadece insan oldum. Çünkü ben Hatay’da doğdum.

Ukraynalılar, Rus saldırganlığından bağımsızlıklarını yeniden kazanmak istiyorlar, ancak Ukrayna halkı neoliberal bağımlılığa düşmek istemiyor.

Orijinaldir

Adıyaman, neredeyse tamamen yıkılmış veya hasar görmüş yapılarla dolu. Kent bomboş. Burada çadırlar var ama asıl "çadırkentler" kurulmasına da ihtiyaç var. Ne var ki, kimsenin çadırkentlere döneceğini sanmıyorum. Yakın gelecekte çok kimsenin kente dönmesini de beklemiyorum.

Onlar için her şey paradır. Ve yalanlar, yalanlar, yalanlar... Ve yolsuzluk, yolsuzluk ve yolsuzluk…

Liyakatten yoksun insanlara üst düzey kadrolarda sorumluluk verilmesi, depreme dayanıksız binalara hiçbir rapor istenmeden imar affı çıkarılması ve inşaat sektöründe yolsuzluklara kapı aralayan ölçüsüz rant hırsı milletimize ölümcül bir fatura ödetmiştir.

Göçmenler, her ülkede olduğu gibi Türkiye'de de en fakir mahallelerde ve eski binalarda ikamet ediyorlar. Bu depremde elimize geçen sayılara göre 6 bin 700 civarında Suriyeli göçmen öldü.

Artık kamu ihalelerini kime nasıl paylaştıracağımızı konuşmayalım. Başta İstanbul olmak üzere kentlerimizi nasıl planlayacağımızı da konuşmayalım, hayata geçirelim. 1999 depreminden beri yapılacak olanlar belli. Tek eksiğimiz bunları hayata geçirmek.

İnsanlar zaten çıplak çıkmıştı, yağmur vardı. İçerideki giysileri mecburen almak zorundalardı. Ben 'yağmaladı' kelimesini kabul etmiyorum. İhtiyaçları için aldılar. Herkes soğukta çocuğuna, kendine aldı. Helali hoş olsun!