ABD Sanat ve Teknoloji Bakanı Randall Packer Açık Radyo'daydı

AÇIK RADYO: Bugün 8 Haziran 2005. Açık Dergi’de çok özel bir röportaj gerçekleştiriyoruz, çünkü Amerikan hükümetinden çok özel bir konuğumuz var. Randall Packer. Kendisi ABD Sanat ve Teknoloji Bakanı ve şu sıralar İstanbul’daki konsolosluk binasında ikamet ediyor. Çok yakında, birkaç gün içinde gerçekleşecek tarihi bir olay için hazırlıklarda bulunuyor ve birtakım toplantılar düzenliyor. Bakan, 51. Venedik Bienali’nde ABD Sanat ve Teknoloji Bakanlığı’nı temsil edecek ve Amerikan Pavyonu’nu geri alacak. Hem sanat tarihi hem de dünya tarihi açısından son derece heyecan verici bir olay bu. Sayın Bakan, hoş geldiniz.

RANDALL PACKER: Teşekkürler. Beni kabul ettiğiniz için ben teşekkür ederim.

AÇIK RADYO: Öncelikle Amerikan Sanat ve Teknoloji Bakanlığından söz edelim. Nasıl ortaya çıktı?

RANDALL PACKER: Sanat ve Teknoloji Bakanlığı 11 Eylül’ün hemen ardından kuruldu. Belki daha da gerilere gitmeliyim. 2000 yılında California’dan Washington DC’ye taşındım. Washington’a vardığımda hükümetin Amerikan kültürünü ve ideolojisini olanca görkemiyle Milli Kültür Parkı’nda sergilediğini ama burada sanatçılarla ilgili hiçbir şey olmadığı gerçeğini gördüm, bu beni derinden sarstı. Nasıl olduysa “sanatçı” Amerika’nın öyküsünün dışında bırakılmıştı. Ve sonra şöyle düşündüm; Aslında şöyle bir sorunumuz var, dünyadaki ve Avrupa’daki birçok ülkenin aksine Amerikan hükümetinde bir kültür bakanlığı yok. Bu daha büyük bir sorunun göstergesi gibi görünüyor. Çünkü bu ülke kültüre önemli katkılarda bulunan kişiler olarak sanatçının toplumdaki rolünün farkında değil. Sanatçı toplumun kıyısında yaşıyor. Ben de oldukça gözü pek bir hamle yapmaya karar verdim ve Başkan’a, o senenin başlarında henüz seçilmiş olan Başkan Bush’a bir mektup yazdım.  Ona bu konuları ve ülkenin büyük, çok büyük bir çaresizlik içinde sanatçının sesine muhtaç olduğunu anlattım. Ben bu mektubu yazmadan hemen önce 11 Eylül olayı gerçekleşmişti. Şimdi dünyanın doğusundan batısına savaş içinde olduğu bir kriz döneminde, Ortadoğu ve Amerika Birleşik Devletleri arasında korkunç bir kültürel bölünme yaşanırken, sanatçıya belki de hiç olmadığı kadar ihtiyacımız var. Kültürler arasında bir köprü kuracak yegâne kişi, belki de sanatçının ta kendisi. Dolayısıyla kendisine bu bakanlığı önerdim ve oldukça sıra dışı bir öneri olmasına rağmen kabul edildi. Böylelikle başladık ve ben de resmi olarak aday gösterildim ve o sıralarda öğretim görevlisi olduğum Maryland Kültür ve Sanat Enstitüsü’nde yeminli olarak göreve atandım. O günden bu yana Bakanlık Birleşik Devletler’de, böyle bir kriz döneminde sanatçının mesajını ulaştırmak anlamında çok önemli bir görevi üstlendi.

AÇIK RADYO: Anavatan Güvenlik Dairesi sizin için bir ilham kaynağı mıydı?

RANDALL PACKER: Aslında Anavatan Güvenlik Dairesi’ne karşılık olarak yeni bir şube kurduk. Adı Anavatan Güvensizlik Dairesi. Çünkü karşılaştığımız en korkunç sorununun kendi evimizde, milletimizde yaşadığımız güvensizlik olduğunu hissediyorduk. Böylece Amerikan Sanat ve Teknoloji Bakanlığı’nın projelerinden biri Birleşik Devletler halkının kendi hükümetlerini değerlendirebileceği, web temelli bir sistem kurmak oldu. Anavatan Güvenlik Dairesi herhangi bir zaman diliminde terörizmin düzeyini belirlerken, bizim yaptığımız, halkın hükümetin tehdit seviyesini belirlemesini sağlayan son derece demokratik bir sistemi başlatmak oldu. Çünkü Amerikan Sanat ve Teknoloji Bakanlığı hükümetin bir parçası olsa da, her zaman yönetimle aynı fikirde olmuyor. Her konuda sağlam bir tavır içindeyiz ve Bush yönetiminin neredeyse her politikasına kesinlikle karşıyız.

AÇIK RADYO: Biraz da Amerikan Sanat ve Teknoloji Bakanlığı’nın diğer projelerinden bahsedelim. Örneğin Deneysel Parti’den.

RANDALL PACKER: Herkesin bildiği gibi Bush yönetimi en büyük gösterisini New York’ta, Cumhuriyetçilerin ulusal kongresinde sahneledi. Bu gösteriye sahne olarak neden New York’u seçtiklerini de tabii ki hepimiz biliyoruz, çünkü 11 Eylül burada gerçekleşmişti. Ve 11 Eylül’den sonra akıllarda kalan o görüntülerden ve Birleşik Devletler’i derinden sarmalayan vatanperverlik ateşinden istifade ederek, Bush’un seçilme şansını arttırmayı amaçlıyorlardı. Bush yönetiminin seçimleri bir kez daha kazanabilmek için medyayı propaganda aracı olarak kullanma biçimi karşısında, Bakanlığın bu propagandayı eleştirmesi ve kendi karşı propagandasını ortaya koyması gerekliliğini hissettik. Ve kadrolu sanatçılarımızın da işbirliğiyle Deneysel Parti Dezenformasyon Merkezi adlı bir gösteri hazırladık. Burada Anavatan Güvenlik Danışmanlığı sistemi gibi birçok projeyi hayata geçirdik. Bunlar arasında belki de en önemlisi Medya Dekonstrüksiyon Seti’ydi. Aslında bu proje hakkında  birkaç yıl önce İstanbul’da Radikal gazetesinde bir yazı çıkmıştı. Ulusal Cumhuriyetçiler Kongresi’nde yaptığımız şuydu: Fox News kanalından canlı bir yayını alıp (ki hepimiz Fox News’u  sağcı, propaganda eğilimli bir kanal olarak tanıyoruz) Fox News’tan aldığımız yayını değiştirdik, remiksledik, parçalayıp yeniden bir araya getirdik, yeni içerikler ekledik ve internetten canlı olarak tekrar yayınladık. Bu Fox News’un mesajını yıkıp kendimizinkini yerleştirmek anlamında bir müdahale niteliği taşıyordu. Fransız sitüasyonist Guy Debord’un yazılarına aşina olanlarınız bilir, kendisi imge ve imgenin toplumda gösteriyi yaratmak amacıyla kullanılma biçiminden bahsediyordu. Guy Debord’un “Gösteri Toplumu”ndan aldığımız cümleleri Fox News remiksinin altındaki bantta aktardık.

AÇIK RADYO: Medya Dekonstrüksiyon Seti ile Amerika Sanat ve Teknoloji Bakanlığı sizin deyişinizle toplumun gerçeklik duygusunu koruma amacını de yerine getirmiş oluyor.

RANDALL PACKER: Evet ve bu çok belirsiz. Birleşik Devletler’de gerçeklik duygusu son derece belirsiz, çünkü Birleşik Devletler’de yaşayan insanların büyük çoğunluğu Fox News gibi programları seyrediyor. Haberleri medyadan, büyük şirketlerin yönettiği, çok zengin insanlara ait  bir medyadan alıyorlar. Örneğin Fox News, Birleşik Devletler’de yüzlerce radyo ve televizyon kanalının sahibi olan Rupert Murdoch’a ait. Ve çalışanların ne söylemeleri gerektiğini, programlarını nasıl yürütmeleri gerektiğini o belirliyor. Yani onlar tamamen Rupert Murdoch’ın idaresi altındalar. Sonuç olarak da insanlar bunu seyrediyorlar. Halbuki bunlar haber bile değil, hepsi yorum. Ama gerçekten de habermiş gibi sunuluyor. Bunların sonucunda Birleşik Devletler’de Fox News’u seyreden ve haberlerini buradan alan insanlar, gerçekliğe dair tamamen çarpıtılmış, saptırılmış bir bakış açısına sahipler. Hatta çok ilginç bir anket yapılmış ve Fox News seyreden insanların yüzde sekseninin Saddam Hüseyin ile Usame Bin Laden arasında bir bağlantı olduğunu düşündüğü ortaya çıkmış. Gerçekten de bu ikisinin terör savaşında beraberce, yan yana çalıştığını düşünüyorlarmış.  Medyanın geri kalanını seyredenlerin yüzde yirmi beş kadarı ise aksini düşünüyormuş. Görüyorsunuz ki, insanların dünyayı algılama ve olayları yorumlama biçimi üzerinde haber programlarının olağanüstü bir etkisi var.

AÇIK RADYO: Teknolojinin ve dolayısıyla medyanın gelişmesiyle insanların gerçeklik anlayışının da değiştiğini söyleyebilir miyiz?

RANDALL PACKER: Bence burada önemli olan, medyanın insanlara yetki kazandırma biçimi. Örneğin iki hafta önce Beyrut’ta, Notre Dame Üniversitesi’nde bir konferansa katıldım. Konferansın ana konusu kültürler arası iletişim; bireylere ve alternatif gruplara kendi düşüncelerini ifade etmeleri ve seslendirmeleri konusunda destek sağlamak açısından medyanın nasıl kullanılabileceği meselesiydi. Bir grup öğrenciyi kendi deyimimle bir sitüasyonel tura çıkardım. Bağımsız medya ve habercilik anlayışı içinde neyimiz var neyimiz yoksa alıp dışarıya, sokaklara çıktık. İnsanlarla konuştuk, onlarla röportajlar yaptık ve ne düşündüklerini sorduk. Bu bireyi, izleyici kitlesine doğrudan ulaştırmanın bir yolu. Ardından bu sitüasyonel turları Sanat ve Teknoloji Bakanlığı’nın web sitesine koyduk ve bu, halkın fikirlerine, halkın sesine doğrudan bir kanal oldu. Aynı şeyi Lübnan’da da yaptık. Lübnan’ın çok fakir bir Müslüman bölgesi olan Tripoli’ye gittik. Sonra tekrar Beyrut’a ve tüm gösterilerin yapıldığı Mardar Meydanı’na döndük. Neredeyse hepsini video ile kaydettik ve medya orada değildi.

(Dj Spooky’den Rock The Nation adlı parçayı dinledikten sonra)

AÇIK RADYO: Dilerseniz Dj Spooky’den biraz bahsedelim. Kendisinin Sanat ve Teknoloji Bakanlığı ile bağlantısı nedir?

RANDALL PACKER: Paul Miller, nam-ı diğer Dj Spooky That Subliminal Kid, bizim çalışanlarımızdan biri. Estetik Hiper-kültür Müsteşarı. Kendisi oldukça ilginç bir sanatçı çünkü bakanlığın mesajını kulüp ortamlarına ve DJ çevrelerine taşıyor. Aslında geçen sonbaharda Birleşik Devletler’de seçim gecesinde beraber bir performans gerçekleştirdik. Seçim Gecesi Remiksi adlı bir çalışma sunduk. Yaptığımız şöyle bir şeydi; Fox News’dan canlı yayınımız vardı. Washington DC’de Kara Kedi adlı bir kulüpteydik. Bütün âletlerimizi, projeksiyon ekranlarımızı ve ses sistemimizi kurduk. Paul ve Bakanlığın diğer çalışanları sırayla yayını remikslediler, parçalayıp birleştirdiler ve dönüştürdüler. Ama ne yazık ki seçimleri kaybettik ve bu olay umduğumuz kadar eğlenceli geçmedi.

AÇIK RADYO: Dilerseniz yaklaşmakta olan, ve büyük önem taşıyan tarihi olaya değinelim; 51. Venedik Bienali’ne ve Amerikan Pavyonu’nun geri alınmasına...

RANDALL PACKER: Venedik Bienali bakanlığın kuruluşundan bu yana hep ilgimi çekmiştir. Bunun sebebi de Venedik Bienali’nin hükümetler tarafından yürütülen tek uluslarası sanat festivali olması. Venedik Bienali’ne pek de aşina olmayanlar için bahsedersek; “Gardini” adı verilen son derece geniş bir bahçeleri var. Ve Gardini içinde de farklı milletler tarafından kurulan çeşitli pavyonlar var. Böylece önde gelen sanatçılarını ve ülkelerinin kültürünü temsil edebiliyorlar. Amerikanın Bienal’de temsil edilmesinin öyküsü oldukça ilginç, çünkü sadece birkaç yıl öncesine kadar Birleşik Devletler’de bir kültür bakanlığı ya da sanat dairesi yoktu. Fakat kısa bir süre önce Bienal’in tarihini araştırıyorken Walter L. Clark adlı bir kişinin Amerikan Pavyonu’nun kurucusu olduğunu keşfettim. 1927 yılında Amerika’nın, Venedik Bienali’nde bir pavyonu olması gerektiğine karar vermişti. Bunun için kaynak sağladı, pavyon kuruldu ve 1930 Venedik Bienali’nde ilk sergisiyle halka açıldı. Açılış töreninde bir konuşma yaptı ve bu konuşmasında bir gün Birleşik Devletler’de bir kültür bakanlığı olduğu takdirde, bu bakanlığın Amerikan Pavyonu’nun bütün sorumluluğunu üstlenmesi gerektiğini söyledi.

AÇIK RADYO: Gerçekleşen bir rüya mı?

RANDALL PACKER: Evet, gerçekleşen bir rüya. O’nun bu sözleri kaybolmuştu. Öylece unutulmuştu. Ve buna rastladığımda artık bir Sanat ve Teknoloji Bakanlığı olduğuna göre, bakanlığın 51. Venedik Bienali’ne Amerikan Pavyonu’nu geri alarak katılması gerektiğine karar verdim. Birkaç hafta önce Bienal’in Başkanı’a bir mektup gönderdim. Aynı mektubu tüm üst düzey yöneticilere, -burada İstanbul Modern Müzesi’nde baş küratör olan Rosa Martinez dahil olmak üzere- bütün küratörlere de gönderdim. Walter L. Clark’ın ifade etmiş olduğu bu tarihi değişimi, ve Amerikan Pavyonu’nu geri alma sürecini başlatmak üzere Venedik’e geleceğimi hepsine bildirdim. Yapacağımız şey önce Amerikan Pavyonu’nu geri almak ve sanal ortamda, internet üzerinde tekrar inşa etmek. Çünkü Bakanlık için en önemli hususlardan biri de bütün bu sanallaştırma sürecinde gerçek dünyada varolan şeylerin alınıp sanal dünyada yeniden yapılması. Sanal dünyayla bu köprüyü kuruyoruz, çünkü zaten orada. O alan içinde, sanatçıların tüm hayal güçleriyle yaratabilecekleri o sanal ortamda.  Bunun sınırı yok. Kurallar, kanunlar yok. Sizi alıkoyacak hiçbir şey yok. Burada sanatçı kayıtsız şartsız, mutlak bir hakimiyete sahip. Biz de 51. Venedik Bienali’nden başlayarak Amerikan Pavyonu’nu bu alana taşıyoruz. Ve 2007 yılında 52. Venedik Bienali’nde de bu pavyonun açılışını yapacağız.

AÇIK RADYO: Stüdyoya girmeden önce fütüristlerin Bienal’deki eyleminden bahsediyorduk. Bize biraz bunu anlatır mısınız?

RANDALL PACKER: Fütüristler her zaman ilgimi çekmiştir. Çünkü sanatçının toplumu değiştirme gücüne inanıyorlardı. Yaptıkları elbette ki tartışılabilir ama birçok eylem yaptılar ve bunlardan en meşhuru da 1909’da yaptıkları müdahaleydi.  Paris’te Le Figaro gazetesinde baş sayfayı satın aldılar ve manifestolarını yayımladılar. Fütüristlerin kuruluş manifestosunu. Ve bu son derece radikal bir hareketti. Sanatçıların New York Times’ın ya da herhangi önemli bir gazetenin baş sayfasını alıp kendi işlerini bastıklarını düşünsenize. Bu oldukça sıra dışı bir olaydı. Bir sonraki yıl, 1910’da Fütürist’ler Venedik Bienali’ne gittiler. Bilenler ya da bilmeyenler için söylüyorum; fütüristler on dokuzuncu yüzyılın sona ermesi gerektiğini ve yirminci yüzyılda dünyayı yeniden kurmamız gerektiğini düşünüyorlardı.  Yirminci yüzyılın bir teknoloji yüzyılı olacağına, arabanın, hızın, makinenin, yeni teknolojilerin ve yeni modern şehirlerin yüzyılı olacağına inanıyorlardı. Tahmin edersiniz ki Fütüristlerin kurucusu ve başı olan F.T. Marinetti Venedik’e gelip etrafına baktığında “Bu tam bir felaket”  diye düşünmüştü. “Bu şehri yıkmalıyız. Bu şehir geçmişi temsil ediyor. Venedik belki de dünyadaki en tarihi şehirlerden biri ve değiştirilmesi, yirminci yüzyıla taşınması gerekiyor. Böylece el ilanları dağıttılar. Ayrıca o kanallardan, gondollardan ve Venedik mimarisinden bir an evvel kurtulmak gerektiğini, herşeyi dümdüz edip şehri modern bir şehir olarak yeniden kurmak gerektiğini savunuyorlardı. Bunu çok ilginç buluyorum çünkü Venedik Bienali uluslararası bir festival olduğu için sanatçılara uluslarası arenada kendilerini ifade etme imkanı sağlıyor. Ve o zamandan bu yana, 1910’dan beri çeşitli eylemler yapıldı. 1960’larda... Belki de en önemlisi, ki buna eylem demek de doğru değil...1974’de bütün milletler biraraya gelip Şili’de olanlara ve Pinochet’ye tepkilerini gösterdiler. Bu bütün milletlerin ve sanatçıların ortak bir bildirisiydi. Bu bence aslında ütopik bir an. Her milletten bir sanatçının ayağa kalkıp birşeylerin değişmesi gerektiği, farklı yönlere doğru  ilerlemek gerektiği konusunda son derece güçlü ortak bir beyanatta bulunabilmesi...  Üstelik değişim gerektiğini söyleyen hükümetler de değil, sanatçılar. Onlar sanatlarını dönüşümün bir aracı ve bu dönüşümün sesi olarak kullanıyorlardı. Venedik Bienali’nin bu uzun tarihçesi ve taşıdığı potansiyeli düşününce, web sayfasındaki bütün o yazıları, başkanın, küratörlerin ve çeşitli görevlilerin  yazdıklarını okuyunca hepsinin sanatın ve sanatçının öneminden bahsettiklerini farkettim. Yaşadığı dönemin çelişkilerini, küçük ayrıntılarını, devinimlerini gerçekten anlayan biri, bir anlamda kendi zamanının barometresi olarak... Ve zamanımızın önemli bir yorumcusu olarak...   Amerikan Sanat ve Teknoloji Bakanlığı sanatçının sesine inandığı için ve dünya genelinde sanatçının önemli rol oynadığı idealinden yola çıktığı için oraya gidip Amerikan Pavyonunu geri alma görevini yerine getirmemiz ve bu alana kesinlikle el atmamız gerektiğini çok güçlü bir şekilde hissettim.

AÇIK RADYO: Böylece Amerikan Sanat ve Teknoloji Bakanlığı Amerikan Pavyonu’nu geri alırken toplumsal değişimin etkili bir unsuru olarak sanatçının gücünü de geri alacak diyebilir miyiz?

RANDALL PACKER: Kesinlikle. Bu hareketimizle zaten bu mesajı dile getiriyoruz. Venedik’te yapacağım bir diğer şey de sanatçının medyayı kullanabileceği olanaklarla ilgili. “Sitüasyonel Tur” diyebileceğimiz bir etkinlik yürüteceğim. Sitüasyonel Tur dediğimiz şey sanırım bizim icat ettiğimiz yeni bir habercilik yöntemi. Bu habercilik yönteminde, Lübnan’da yaptığımız gibi söz konusu yere gidip insanlarla ilişki kuruyoruz. Tamimiyle doğaçlama, hazırlıksız gerçekleşiyor. Bu, zaman içindeki her ânı, olduğu sırada ele alıp, daha sonra belgelemek ve bunu bir anlatıya, belli bir üslup taşımayan, ânı yakalayan, o andan bir mesaj çıkaran bir anlatıya dahil etmekten ibaret. Eşim ve ben Venedik’e vardığımızda pavyonlar arasında, Venedik sokaklarında dolaşacağız, insanlarla konuşacağız, Bakanlığın mesajından, sanatçının işlevinden bahsedeceğiz. Hem sanatçılarla ve küratörlerle, hem de halkla ilgili çeşitli konuları gündeme getireceğiz. Ve bütün bunları gerçek zamanlı olarak sadece ve sadece bir cep telefonu kullanarak kaydedeceğiz. Cep telefonu biçiminde muazzam güçlü, son teknoloji ürünü, mobil bir iletişim sistemine sahibim. Görüntü ve video kaydedebiliyor ve bunları gerçek zamanlı olarak internete yükleyebiliyor.

Web adresimiz de www.usdat.us/secretary  Bu adrese bakarsanız benim yayınımı, yani, Bakan’ın mobil iletişim teknolojisi ile sağlanan canlı bir yayınını izleme ve dinleme imkânı bulabilirsiniz. Bienal alanında dolaşıyor, insanlarla konuşuyor ve insanların Venedik Bienali’nin temelinde yatan mesaj hakkında düşünmelerini ve düşüncelerini ifade etmelerini sağlamaya çalışıyor olacağım. Bu seviyeye taşımaya çalışacağım. Çünkü hepimizin bildiği gibi sanat dünyası çoğunlukla farklı seviyelerde işliyor. En iyi sanatçı kim, kimin işi en çok para eder? Bildiğiniz sanat piyasası ve sanat dünyası hassasiyeti. Ama Venedik Bienali’nde medyayı kullanmak suretiyle insanları işin içine dahil ederek, daha sonra bu sohbetleri, röportajları ve açıklamaları sitemizde canlı yayınlayarak söz konusu söylemin seviyesini yükselmeyi planlıyoruz.

AÇIK RADYO: Böylelikle herkesin sanatla temas kurmasını da sağlamış olacaksınız. Çünkü sizin de bildiğiniz gibi sadece sanatçılar ve onların sanatçı dostları bienalleri takip ediyor. Sanırım bu bir anlamda sanatı hayata taşımanın bir yolu.

RANDALL PACKER: Evet öyle. Ve bu sanatla hayat arasındaki ayrımı ortadan kaldırıyor. Ve gerçekten de hayatı sanatsal bir deneyime dönüştürüyor. Sanırım insanlara bu gerçeklikle nasıl temas kurabileceklerini ve bir duyarlılık geliştirebileceklerini hatırlatmak sanatçının görevi. Yani sanat ve hayatın bir bütün olarak yaşanması gerektiği gerçeğini. Sanatçı sadece buna eğilerek bu gerçekliği hayata geçirebilir. Sanatın bir müzenin ya da bir pavyonun duvarında yer almasındansa biz sanatı Venedik sokaklarına taşıyoruz.

AÇIK RADYO: Amerikan Sanat ve Teknoloji Bakanlığı’nın projelerinden benim çıkardığım şey, etkileşimin, oyunculuğun ve eğlenmenin önemi olduğu...

Evet gerçekten de insanlara hayatın sunabileceği bütün olanakları fark edebilmek için sanatsal duyarlılığın, konulara oyuncu bir şekilde yaklaşmamızı, hayatta çeşitli roller ve kimliklere bürünmemizi,  kimi zaman da kendi kimliğimizi aşmamızı gerektirdiğini hatırlatmaya çalışıyoruz. Bence insanlar sıfatlarının, resmi sıfatlarının ve hayatta yaptıkları neyse onun içinde sıkışıp kalıyorlar. Sanat zaten varolmayan bir dünyayı var etmektir. Sanat insanı gerçek dünyanın ötesinde bir yere taşır. Sanat ve Teknoloji Bakanlığı, bu gerçekliği geride bıraktığımız ve yeni bir gerçekliğe, hayal gücünün gerçekliğine daldığımız fikrini tamamen benimsemiş durumda. Bizim yaşadığımız yer burası. Biz hayal gücünün dünyasında yaşıyoruz.

AÇIK RADYO: Sayın Bakan, Açık Radyo’ya geldiğiniz için çok teşekkür ederiz.

RANDALL PACKER: Beni kabul ettiğiniz için teşekkür ederim. Eşim Phylliss ve ben, İstanbul’daki gezimizden büyük keyif aldık. Burada çeşitli diplomatlarla yaptığımız resmi temasların yanı sıra rehberimiz Teoman Madra sayesinde muhteşem bir deneyim yaşadık. Zaten kendisi de artık Sanat ve Teknoloji Bakanlığı’nın bir parçası oldu. Bizi İstanbul’da her yere götürdü ve İstanbul’daki sanat dünyasını gösterdi. Bize burada İstanbul’da son derece canlı ve hareketli bir sanatçı topluluğu olduğunu, buranın müthiş bir şehir olduğunu gösterdi. Buraya gelmeyi çok istiyorduk çünkü dünyanın bu tarafında, Ortadoğu’da, ve  Ortadoğu’yla Avrupa arasındaki bu geçiş noktasında süregelen Amerikalı klişesini de kırmak istiyorduk. Belki de şu anda en çok önem taşıyan şehir burası çünkü Doğu ve Batı arasında bu inanılmaz mücadele sürüp giderken, bu düşünceleri dile getirmek ve dünyanın farklı kültürlerini anlamak için İstanbul’dan daha iyi bir yer olabilir mi? Bana göre İstanbul binlerce yıldır çeşitli kültürlerin bir araya geldiği bir nokta. Bu Batı’nın Doğu’ya, Doğu’nun Batı’ya dahil olduğu, ve bu ikisinin son derece ilginç biçimlerde birbirine karıştığı bir şehir. Biz de burada olduğumuz süre içinde inanılmaz eğitici bir deneyim yaşadık ve tekrar gelmeyi çok istiyoruz.

AÇIK RADYO: Teşekkürler.

RANDALL PACKER: Teşekkürler.