Aşırılıklar Gezegeni

Hastalanan dünya feryat figan ettiğinde, içinde bulunduğu amansız durumu anlatmaya çalıştığında,  Efendi İnsan, dünyanın bu gittikçe kötüleşen hastalığını görmezden geldi. Taa ki hastalık artık inkâr edilemez hale gelene dek.

Efendi İnsan, nehirleri uysallaştırdı, atomu böldü, dağların başını kesti, dünyayı yakıt damarı olduğunu düşündüğü her yerinden bıçakladı. 

Hiçbir yer kutsal değildi. Tabiatın her karışı Büyüme Tanrısı’na hizmet etmek için daha fazla enerji isteyen, bir türlü doymak bilmeyen canlının açlığı karşısında savunmasızdı. 

Bacalar gökyüzünü kararttı.

Çayırlar sayısı sürekli artan insan kitlelerini besleyen fabrikalara dönüştürüldü. 

Ağaçların yerini kanayan ağaç kökleri aldı. 

Denizlerin içi boşaldı. Balıkların yerini çöpler aldı.  

Her geçen gün dünya Efendi İnsanın çoğalan sayısı ve yaptıkları yüzünden daha da fakirleşti, dönüştü.

Kimi sesler daimi olarak sustu. Bu seslerin yerini makinelerin toprağı kazma,  karıştırma, toprağı yaralama sesleri aldı.  Ve bu sesler balinaların delirmesine sebep oldu.

Bu yığınlar dünyanın farklı yerlerine yayıldıkça, diğer canlıların şarkılarının sesi azaldı, duyulmaz oldu. 

Sayısı artıkça arttı insanların, yığınlara ulaştı.

Harıl harıl methiyeler düzüldü bu yeni tanrıya. Adı ‘Büyüme’ydi.

Efendilik taslayan insanın zekâsı daha da gelişti. Toplamayı ve kadim jeolojik güçlerin ürettiği fosil yakıtları yakmayı öğrendi.

İnsan kavmini karşılıklılık döngüsü ile yıllardır birbirine bağlayan kadim dinler unutuldu. 

Yaptığı işlere de  ‘gelişme’ dedi. 

Bundan sonra da yaşam topluluğundaki diğer komşularını tanımadı, onlara ‘doğal kaynak’ demeyi seçti. 

Kendini kandırarak vardığı, tüm diğer türlerin efendisi olduğuna dair inancı yüzünden, çocuklarına da dünyanın  sadece insan için ve onun kâr edebilmesi için yaratıldığını öğretti. 

Lakin zekâsı geliştikçe, hırsları da gelişti.  Sonunda kendini her şeyin hâkimi ilan etti.

Zamanla konuşmayı ve saymayı öğrenen bir canlı türü belirdi. Bin yıl boyunca bu canlı yaban soydaşları ile uyum içinde yaşadı.

Balinalar derinlerde kendi senfonilerini çalıyorlardı. Yaşamın sesi her yerdeydi. Yaşamın nabzı asırlar boyunca attı ve yaşam hep zenginleşerek devam etti.