Ömer Madra

Cumhurbaşkanı, komutanlar ve ana muhalefet lideri 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı resepsiyonunu boykot etti. Konu başörtüsü. Devletle hükûmet ya da iktidar partisi arasında bu konuda gerilim yaşandığı belirtiliyor.

Nina Simone'u da öte yakaya uğurladık.

"Karl von Clausewitz'den beri gelmiş en mükemmel strateji ustası olan ABD Savunma Bakanı Donald Rumsfeld için ne müthiş bir zafer oldu bu savaş.

İşte ilk meyve: Irak'ın "yeniden inşası" için ihale "savaşı" başlamış bile. Savaşı ilk kazanan: Bechtel. Çok kuşkulu yöntemlerle en büyük kontratları kapmış. BBC/türkçe online, haberi şöyle veriyor: ABD, en büyük kontratı Bechtel'e verdi.

Bir Pentagon yetkilisi, kanun ve nizamı sağlamak için ne lâzım geldiğini veciz bir şekilde ifade etmiş: "Bize BM'den daha etkili, şöyle daha şirket yapısında, şöyle daha otorite ve sorumluluk taşıyan bir kurum lâzım." İşte bu huzur ve özelleştirme "operasyonu" yürürlüğe kondu bile.

Batan Irak'ın malları bunlar! Bugün, gerçek tefrikacılık geleneğine uygun davranacak ve bir gün önce vaad ettiğimiz üzere, çok kârlı savaş sektörünün aktörlerinin harikulade serüvenlerini, artık bilebildiğimiz kadarıyla, size hikâye etmeye devam edecektik.

Mezopotamya'nın başşehrinde Faruk Pekin'in değerlendirmesi ile "dünyanın en büyük kültür katliamı" gün be gün ilerlerken, "bir halkın kimliğini oluşturan geçmişin yok olmasına seyirci kalan ve kültürel aşağılamanın bir başka yolunu" sergileyen yüce Amerikan gücü, bu kimlik kırımı esnasında başka işl

Sonunda canavarın inine varıldı. Amerikan savaş uçakları, helikopterleri, zırhlı araçları hep birlikte çullandılar ve Saddam Hüseyin'in memleketi Tikrit, kayda değer bir direniş göstermeden ele geçirildi. "Kayda değer" birşey olmadan demekle de herhalde haklıyız.

"Kundaklama, anarşi, korku, nefret, histeri, yağmacılık, intikam, vahşet, kuşku ve intihar bombacıları"...

Amerikan İmparatorluğu lejyonları Ortadoğu'da bir Arap ülkesinin başkentini tarihte ilk defa işgal etti. Lejyondan bir asker, Independent'ın ünlü muhabiri Robert Fisk'in "kıyağı" ile, iki aydır konuşamadığı Michigan'daki annesini onun cep telefonundan arıyor: "Hey, selâm bizimkiler.

Diktatörün heykelinin devrilmesi işinin artık tamamen Amerikan deniz piyadelerine terkedilmesi.

Gazetecilerin kaldığını herkesin bildiği, koordinatları çok iyi bilinen ünlü Filistin Oteli'nin 15. katındaki Reuters bürosunu tank topçusunun yerden açtığı ateşle yerle bir etti.

Bu savaşın en büyük ve henüz yanıtlanmamış sorusu kimin ölüp kimin kaldığı. Uluslararası Kızılhaç Örgütü, hastanelere gelen yaralıları artık sayma imkânı kalmadığını resmen açıklamış bulunuyor.

Aklınıza gelen ya da gelmeyen tüm analojileri rahatlıkla gündeme sokabileceğiniz zamanlardan biri...

Tezkere nedeniyle gerilen Türk-Amerikan ilişkileri, ABD Dışişleri Bakanı Powell'ın Ankara gezisiyle normale döndü. (Hürriyet) "Türkiye koalisyonda" başlığı ile bir başka gazetenin verdiği aynı konudaki haberde de şöyle deniyor: İki bakan ortak basın toplantısı düzenledi.

Dün, 21. yüzyılın ilk büyük sömürge savaşı devam etti ve 12. gününü tamamladı... Saldırgan Amerikan ve İngiliz orduları, misket-salkım-papatya-biçici bombaları füzeleri ve makineli tüfekleriyle katliam yaptı...

Muhtemelen, Hürriyet muhabirinin başka bir fotoğraf muhabirine bu erkeksi pozu vermesinden birkaç gün önce Irak'ın bir başka bölgesinde, Batı çölündeki Rutbah'ta bir çocuk hastanesi Amerikan savaş uçaklarının bombaları altında yerle bir ediliyor, doktorlardan biri de bu sahneyi gören Amerikalı barış

Yokettikleri ırkın silâhının adını çalıp oraya buraya yanlışlıkla saçtıkları füzelerinden kalan parçaları devşirmeye gelen ABD ordusuna mensup bir teknik heyetin o güzelim ciplerine Şanlıurfa'nın Dağyanı köylüleri yumurta ve taş atarak zarar vermişler.

Olaylara ilâhi güçlerin yardımını karıştırmak bizim işimiz değil. Onu Bush'gillere –yani Taliban'ı bile sollayan köktendinci Bush yandaşlarına– bırakalım isterseniz.

600,000 insanın yaşadığı Basra'yı "askeri hedef" ilân etmesi, şanlı şerefli tarihi ile övünmeyi pek seven "yiğit" Britanya ordusu için bir utanç belgesi oldu. "Bu kelimeleri merkez medyada ne okuyabilir, ne de seyredebilirsiniz," diyor büyük gazeteci Pilger, "Altı Günlük Utanç" başlıklı yazısında.

Bağdat'ta dükkânların bulunduğu kalabalık bir merkeze (Şahab) iki füze atılmış ve sivil halktan en az 15 ölü, en az 30 yaralı olduğu bildiriliyor.

Korkunç masallar gibi aslında: Suyun başını devler tutmuş! İstasyon, Amerikan ve İngiliz birliklerinin kontrolü altında. Basra'yı kuşatan Amerikan ve İngiliz birlikleri, çarpışma ile kenti düşüremeyince, ortaçağ kuşatma tekniklerini uyguluyorlar anlaşılan.

Şok ve Dehşet yaratacağız dediler ve bunu yaptılar: Şok dehşet içinde bıraktılar hepimizi. Ve bu daha başlangıçtı! Ne zaman biteceğini eminim hiçbirimizin bilmediği kâbusun başlangıcı.

Beklenmedik, tuhaf şeyler oluyor: Sezar, kılıcını kaldırıp ölüm fermanını açıkladı. Burası tamam, beklenir bir şeydi.

Açık Site'nin 17 ay önceki ilk tefrikasında yazdığımız, ve bıkıp usanmadan yazmayı sürdürdüğümüz şey oldu: Irak'a istilâ saldırısı başladı. Saldırının başlaması, hiçbir şeyin sonu anlamına gelmediği gibi, tam aksine: İşimiz şimdi başlıyor! Hem dünyadaki hem de Türkiye'deki barış eylemcileri olarak.

Bu, tarihte gerçekten korkunç bir an. Tanrısal güçlerin inayetiyle hareket ettiği izlenimini veren Washington şimdi şiddet kullanarak dünya halklarının haritalarını ve hayatlarını yeniden yapmaya koyuluyor.

İmparatorundan dünyaya 3 buyruk düştü. Bir; Birleşmiş Milletler Teşkilâtı'na: Sen artık yoksun! İki; Irak'a: Sen 48 saat sonra yoksun! Üç; Türkiye'ye: 72 saat içinde bizim altımızda bu ölümcül ve karanlık maceraya girmezsen, para da yok, pul da. Üstelik parçalatılırsın... Yani, yoksun!..

Atlantik Okyanusunun ortasında bir yerde Portekiz'e bağlı Azor adalarında ücra bir Amerikan üssünde Savaş Konseyi toplandı. Karar: Saldırı! "Yarın, dünya için hakikat ânı!" dedi Bay Bush. Aslında, karar burada alınmamıştı.

Bush, Blair ve Aznar, biri büyük ikisi minik üç başlı yıkım canavarı, Azor adalarından birinde bu Pazar son savaş planlarını konuşmak için toplanıyor. Aynı gün, dünya insanları da binbir ülkede kendi aralarında ellerinde mumlarıyla toplanıyor.

Hayat sanatı taklid ediyor ve Britanya Başbakanı Tony Blair, Blair Cadısı adlı dehşet filmine nazire yapıyor.