Başkomiser Galip'i özleyenlere duyurulur!
Yakın bir zaman önce, Ahmet Ümit'in yeni kitabı yayımlandığında da söz etmiştim; yakından takip ettiğim polisiye serilerde niçin hikâye toplamlarından çok romanları tercih ettiğimi: "Ahmet Ümit'in Başkomser Nevzat polisiyeleri gibi, merkezinde hep aynı karakterin yer aldığı seri polisiyelerin takipçileri, bir süre sonra, romandaki olayların yanı sıra ve hatta kimi zaman bu olaylardan daha çok karakterlerin hayatlarındaki değişimleri merak ederek okuyor. Henning Mankell'in Kurt Wallander polisiyeleri örneğin; 10 kitaplık seri boyunca, 10 yıl birlikte yaşlandık diyebiliriz. Simenon'un Komiser Maigret karakteri için de böylesi bir süreçten söz edebiliriz rahatlıkla. Ahmet Ümit'in Başkomser Nevzat'ını, Evgenia ile olan ilişkisini, Ali ve Zeynep komiserlerin gelgitlerini de biraz bu gözle okuyoruz. Kısa kısa hikâyelere oranla bir roman, her zaman için daha ayrıntılı bir perspektif sunuyor hiç kuşkusuz." Elbette, bu bir tercih meselesi; bir taraftan da hikâye toplamlarında, karakterleri daha fazla özlemeden, üstelik birden fazla hikâyede okuma imkânı buluyoruz.
Benzer bir durum, Çağatay Yaşmut'un 'Başkomiser Galip' hikâyeleri için de geçerli. Şimdiye kadar bir seri halinde 'Beni Yavaş Öldür, Şarkılar Susunca, Beyoğlu Çıkmazı, Moda Cinayetleri, Kadıköy Cinayetleri' gibi romanlarını okuduğumuz Çağatay Yaşmut, arada bir tane de 'Doktor Ceyda'yı Kim Öldürdü' isimli hikâye derlemesi yayımlamıştı. Yakın bir zaman önce yayımlanan 'Benim Canım Ailem' kitabında da yine 'Başkomiser Galip' hikâyeleri okuyoruz. Ama yaklaşık 250 sayfalık bu kitapta yalnızca 3 hikâye yer aldığını göz önünde bulundurunca, diğer bir deyişle hikâyelerin uzunluğu, yukarıda sözünü ettiğimiz 'handikabı' ortadan kaldırıyor.
Başkomiser Galip'i özleyenlere duyurulur!
BENİM CANIM AİLEM
Çağatay Yaşmut
Oğlak Yayınları, 2019, 243 s.
