Ebeveyn, TDK’ya göre ana, baba. Ancak bu tanım güncellenmeli. Çünkü artık ebeveynin üstünde bir ‘ebeveyn’ var; medya. Çocuklarını doyururken nasıl beslenileceğini, giydirirken nasıl giyinileceğini, korurken nasıl güvende olunacağını öğreten geleneksel ebeveyn artık bunları ‘ebeveyn’den öğreniyor. ‘Ebeveyn’ gece demiyor, gündüz demiyor. Anlatıyor. Tane tane, tekrar tekrar. En az geleneksel ebeveyn kadar sabırlı ve fedakâr!
‘Ebeveyn’ geleneksel olana kendisinin ve çocuklarının karşı karşıya bulunduğu risk ve tehlikeleri anlatırken titizleniyor en çok. Çünkü her şey riskli, çok şey tehlikeli. Derken aynı zamanda elçisi olduğu sistem ümitsizlik sevmediğinden midir nedir, her çareyi ve güvenceyi seriveriyor önüne bir çırpıda. Kırk yıllık bohçacı sanki.
Şimdi, geleneksel ebeveynin kendi rolünü oynama sırası. Bu bohçadan saçılanlara sahip olmalı. Çalışmalı kazanmalı. Bu fırsat kaçmaz, bir daha mümkünü yok ele geçmez.
Aslında ‘ebeveyn’ pek çok başka tavrıyla da geleneksel olanı taklit ediyor. Bize saygı gösteriyor. Tıpkı bizim çocuklarımıza gösterdiğimize vehmettiğimiz saygı gibi. Yaşça küçüklere, o an bize göre ‘imkânsız’ olanı tutturup huzurumuzu kaçırdıklarında ne deriz? “AAA! Bak kuş”. İşte o da öyle yapıyor. Seçimi bize bırakıyor. Ya kuş, ya bizim isteklerimiz. Bir gün büyüyüp imkânsızı tutturana dek hepimiz ‘ebeveyn’in çocuklarıyız. Elif Gümüşbıçak . Yasemin A.Yaka .
