Sevgili Açık Radyo,
Benim de size dair bir hikayem var, sizinle tanışmam altı yıl önceydi. Yazları adaya gelişlerimiz dışında, düzenli bir Anadolu kentinde yaşamaktaydım öncesinde. İstanbul'a geldiğimde kentin karmaşıklığı, sabırsız davranışlar, tarfikte kelimelerin anlamlarının düşünülmeden sarf edilmesi, kaldırım taşlarının yamukluğu içerisinde onlarca dolarlık ayakkabılarla yürümeye çalışanlar, çarpıklığın kimseyi rahatsız etmemesi, kimsenin çevreyi, insanları umursamaması çok şaşırtmıştı beni. Modern, çağdaş olmaktan anladıkları bu muydu, halbuki modernizm bir düşünce şekliydi bizce. Tüm bu saçmalıklar içerisinde ben burada yaşamalı mıyım sorusunu soruyordum kendime, insanların kendilerini kandırarak yaşaması neydi.
Tüm bunlar beynimin içindeyken bir ustanın, ozanın yanında çalışmaya başladım ve sizinle tanıştım. Artık, benim gibi düşünenlerle karşılıklı olmasa da kafamın içinde sizinle tartışıyor, konuşuyordum. Kendime yandaş bulmuştum. Sizin aracılığınızla da yandaşlarımı çoğalttım, çoğaltıyorum. Ofisimize yeni gelen arkadaşlar, sizi dinlerken başlarda çok sıkılıyor, öfleyip püflüyorlardı, fakat sonraları ofisten çoğu, destekçiniz oldu. Yeni yeni ofislerde çalışmaya başladığımda da çevremdeki insanlarla sizi paylaştım. Hatta evvelsi gün biri daha destekçiniz oldu.
Bir sabah kalktığımda Ömer Madra ve Avi Haligua'yı duyamazsam ne yaparım bilemiyorum,
O kadar size alıştım ki, hep açık kalın, destekçiniz bol olsun. İyi ki varsınız...
Sevgilerimle...
