Vildan Atalay

Açık Radyo, çok sevgili arkadaşım, öğretmenim, eğitmenim,Özellikle böyle özel günlerde sana olan minnet duygumu sevgimi, ihtiyacımı anlatma isteğiyle dolup taşıyorum ama sonra vazgeçiyorum. Duygularımı yazılı olarak iyi ifade edebilen biri değilim ve de siz dinleyicilerden gelen mektupları okurken, hah işte tam da benim hissettiklerimi ne iyi anlatıyorlar diye gıpta ile dinlerim hep. Artık bugün cesaretimi toplayıp yazmaya karar verdim. Açık Radyo yayına geçtiği ilk günden itibaren hayatımın ayrılmaz bir parçası haline geldi; eve yeni bir radyo alacağım zaman satıcıların şaşkın bakışlarına aldırmadan hemen radyomu çekip çekmediğini kontrol edip, evde de deneyip ona göre karar vereceğim şartını ileri sürmeler, seyahatlerden eve radyo özlemi  ile koşturarak dönmeler, Açık Gaste'nin yılda bir haftacık yaptığı tatili bile büyük bir bencillikle çok görmeler, radyoyu açıp da yayın olmadığını duyarsam sinirden çıldırmalar (Allahtan çok sık olmadı şimdiye kadar), Ömer Bey'in ya da Avi'nin sesini duymazsam, öksüz hissetmeler, arkadaş sohbetlerimde bile mutlaka radyomu refere ederek söyleyecek pek çok şey bulmalar ve daha şu anda aklıma gelmeyen binbir türlü ruh halleri....İyi ki hayatımdasın ve birgün inşallah bir mucize olur da tüm Türkiye'ye yayın yapacak şartlara kavuşursun ve benim gibi onların da hayat kalitelerini, bilinç düzeylerini  yükseltir ve geleceğe umutla bakabilen nesillerin yetişmesine katkıda bulunursun.İyi ki varsın ve var kalırsın arkadaşım.