Radyo'yu 1999 depreminin ertesi günü dinlemeye başladım. 20’li yaşlarımda İstanbul’da ne yapacağını bilmez halde arabada radyo kanallarını araştırırken, net, genç, kararlı bir ses ihtiyaç listesi okuyordu. O sırada çalıştığım şirketin çalışanları olarak ekmek gibi daha çok gıda malzemeleri toplayıp yardım olarak yola çıkarma niyetindeydik. Açık Radyo’daki ses ekmek demiyordu, hatta uyarıyordu “ekmek ihtiyacı yok, ilaç, çocuk bezi, battaniye, kadın pedi...” İşte bu sembolik örnek, neredeyse her Açık Radyo dinleyicisinin bahsettiği “rehber, yol gösterici, doğru kaynak ...” tanımlamalarının ortaya çıkmasına sebep.
Dinleyici ve destekçi İlay Dedemen Coşkun, "jingle'ları çocuklarımın kulaklarında... Hrant’ın, Rakel’in, Somalı madencilerin, Hopalı çaycıların, İkizdereli kadınların, Gezi direnişçilerinin, Kuzey Ormanları’nın, Alakır’ın, Iraklı, Suriyeli çocukların, Mültecilerin, Amerikan yerlilerinin, daha nicesinin sözleri, ağaçların, hayvanların, taşın, toprağın, suyun sesi hepimizin kulaklarında, aklımızda" diyerek Açık Radyo'yu neden desteklediğini anlatıyor. (Açık Radyo)
