Yirmi yıl önce bugünlerde tanıştığımızda, “Bu ilişki nereye gider?” gibi bir soru sormak, aklıma bile gelmemişti…
Yirmi yıl önce bugünlerde tanıştığımızda, “Bu ilişki nereye gider?” gibi bir soru sormak, aklıma bile gelmemişti…
Gelmeliymiş meğer, sormalıymışım;
ya alışkanlığa, bağımlılığa dönüşürse?..
ya hareket özgürlüğümü kısıtlar, İstanbul dışına çıkmamı engellerse?.. (O yıllarda akıllı-telefon yoktu ve radyonun sinyali Kilyos’a bile ulaşmıyordu…)
ya sevdiğim programı dinlemek için evden çıkmaz, işe gitmez olursam?..
Sormalıymışım; çünkü hepsi –ve daha fazlası– aynen geldi başıma!
İyi ki de geldi… Oh be, dünya varmış…
Nefes nefes oksijen!.. yudum yudum su!..
çölde vaha!.. fırtınada liman!..
yalnızlıkta dost… ıssızlıkta ses… karanlıkta ışık…
İyi ki varsın Açık Radyo, iyi ki tanışmışık…
(48 yaşından beri dinleyicin)
Akın
