14 Aralık Cumaİstanbul, Armada Oteli20:00 – 20:30
Ömer Madra: Küresel jeopolitik çerçeve içinde, gittikçe güçlenen ABD hegemonyasına, yani Amerikan Barışı’na (Pax Americana) karşı durabilecek bağımsız bir güç oluşması imkânını görebiliyor musunuz? Yani, dünyanın dürüst vatandaşlar için nispeten daha “güvenli” bir yer haline gelebilmesi için? Avrupa (genişleyen AB) böyle bir karşı durma rolü için uygun mu ve bu rolü oynayabilecek durumda mı? Özellikle Orta Doğu açısından bir alternatif söz konusu mu?
Irak’ın istilâsı ihtimali giderek artıyor, neredeyse kesin gibi. Bu olursa, Irak’ın istilâsından sonraki “yeni dünya düzeni” sizce nasıl olacak? AB dışında kalırsa Türkiye’nin pozisyonu ne olur? ABD, Türkiye, İsrail ve Filistin Otoritesi arasındaki ittifak güçlenir mi sizce?
Noam Chomsky: Her şeyden önce, kişisel görüşüme göre, ABD’nin gücü, yüzeyde müthiş gibi görünüyorsa da, aslında son derece kırılgan. ABD, birçok bakımdan, 50 yıl öncesine kıyasla dünyaya göre çok daha güçsüz. Mesela, dünya refahındaki, dünya üretimindeki payına bakarsanız, 1940’larda bu pay yaklaşık yüzde elliydi; 1970’lerin başına gelindiğinde bu pay yüzde 25’e düşmüştü. Bu, hâlâ muazzamdı tabii, ama yüzde elli de değildi. ABD, İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana daima dünyadaki başlıca askeri güç olmuştur; şu anda da dünyadaki bütün diğer askeri kuvvetin toplamından daha büyük bir güce sahip. Ama, askeri güç, kudretin sınırlı bir biçimidir: Çünkü, birçok unsur tarafından sınırlandırılmış bir güçtür bu, ve sınırlayan faktörlere ABD’nin içteki gelişmeleri de dahildir. Denetim sistemi bence çok kırılgan; bu gücü kullananlar da bunun pekâlâ farkında. İşte onun için de müthiş bir propaganda kampanyası yürütülüyor.
Meselâ, şimdi şu yaklaşan Irak savaşını ele alalım. Tarihte halk arasında şimdiye kadar böylesi büyüklükte bir savaş protestosu örneği olduğunu sanmıyorum.Herhangi bir yerde, tarihte hiç olmadı.Üstelik, unutmayın, savaş patlamadan önce! Aslında, bir savaş çıkmadan önce ona karşı çıkıldığının tarihte daha önce herhangi bir örneğini hatırlamıyorum. Şimdiyse muazzam. Amerika da dahil. Şimdiye kadar olmuş herhangi bir protestonun çok çok ötesinde boyutlarda. Bütün dünyaya yayılmış durumda. Savaşa neredeyse hiçbir destek yok. İngiltere hükûmeti destekliyor bir tek, ama bu hükûmetin halkından da hiç destek yok. Bir de İsrail hükûmeti var destekleyen – o da kendi sebepleri yüzünden. Bunların dışında tek bir destek bile yok bu savaşa. Amerikan halkını bu savaşa katlanabilecek hale getirmek için bile devasa bir propaganda kampanyası yapılması gerekti. Desteklemesi değil, katlanabilmesi için. Hayatlarının tehlikede olduğuna onları inandırmak için gerekti bu kampanya.
| Dünyaya bir bakın: Kim korkuyor Saddam’dan? Yani, herkes nefret ediyor ondan tabii, ama korkan var mı? Kuveytliler korkmuyor, İranlılar korkmuyor. Aslına bakılırsa, Amerikalardan başka korkan yok. Tek korkan, Amerikalılar. Onlar hakikaten Saddam’dan korkuyorlar. Amerika’da sürekli konuşmalar yapıyorum, belki binlerce kişi geliyor. Bakıyorum, çok kaygılılar. Eskisinden çok daha büyük korkular içindeler. Vietnam savaşı zamanından bile çok daha fazla korkuyorlar.Ama, o korku da savaşın başlamasından yıllarca sonraydı. |  |
Ama bu, bir zayıflık belirtisidir. Kudretin zaafiyetinin belirtisidir. Halk bir savaşa katlansın, onu tolere etsin diye böyle bir propaganda kampanyasına başvurmak zorunda kalmak zayıflık işaretidir...
Şimdi 40 yıl geriye, Kennedy’nin Güney Vietnam’a karşı savaş açtığı döneme gidelim, Kennedy’nin hiçbir propaganda ihtiyacı yoktu. Kimin umurundaydı savaş? Başka bir ülkeyi bombalamak mı istiyorsun? Bombalarsan bombala. Kimsenin umurunda değildi.
Şimdiyse durum adamakıllı farklı. Bırakın pür heves savaşı desteklemeleri, sadece bir savaşı tolere etmeleri için dahi insanları korkutup dehşete düşürmek amacıyla kitlesel propaganda kampanyaları yapmak gerekiyor.
Daha da geriye gidelim. Mesela Birinci Dünya Savaşı’nı alalım: Her tarafta, işin içine karışan bütün ülkelerde halklar coşkuyla destekliyorlardı savaşı. Entelektüeller de öyle. Kendi ülkelerini kuvvetle destekliyorlardı. Savaşın ilk birkaç yılında tabii. Şimdiyse, dünyanın her yerinde ezici bir savaş karşıtlığı var. Bu da, kudretin zayıflığının kanıtı.
Şimdi sorunuzun öbür kısmına dönersek: Avrupa Birliği ve Türkiye’nin üyeliği meselesine... Bunlar birbirine bağlı zaten. Avrupa Birliği, prensip olarak, ABD’ye karşı bir güç olabilir. Ekonomisi ABD’ninkine denk, hatta ABD ekonomisini geçiyor belki de... Nüfusu eğitimli, işleyen bir sosyal sistemi var... Evet, müthiş miktarda silâhı yok, ama askeri güç, ABD ile rekabet açısından tek geçerli faktör de değil. Öte yandan, AB, bağımsız bir yol izleyebilir. Türkiye AB’ye girsin diye ABD’nin bu kadar hevesle uğraşmasının sebeplerinden biri de, Türkiye’yi potansiyel bir “Truva Atı” olarak görmesi. Avrupa Birliği’nin bağımsız yönde ilerlemesini baltalayacak bir Truva atı. ABD, tamamen aynı sebeple Doğu Avrupa ülkelerinin AB’ye katılması için de çok bastırıyor. AB’nin dünyada bağımsız bir güç olmasından korkuyor çünkü.
Aynı şey, Asya için de geçerli. Birkaç yıl geriye gidelim: 1997-98’de Asya krizi gelirken Japonya, şimdi tam hatırlamıyorum ama, 100 milyar dolar gibi devâsâ bir fon vermeyi önermişti: Asya ekonomilerini âcil durumda ayakta tutmak için; sonradan mali bir kriz patlak vermesin diye. Her neyse, bunun merkezi Japonya idi. ABD bunun önüne set çekti. Merkezi Japonya olan bağımsız bir Asya da istemiyor çünkü, kendi yolunda gidebilecek olan. Bu, gene de oluyor ama. Yani bence, dünyanın bellibaşlı üç ekonomik bölgesinde, Avrupa’da, Kuzey Amerika’da ve Asya’da mali kaynakların kontrolü toplanıyor diyebiliriz. Aslında, Asya mali kaynakların denetiminde önde gidiyor. Eninde sonunda dünya meselelerinde bunun etkisi görülecek.
Bunun dışında, tüm uluslararası ekonomik rejimin, neo-liberal rejimin başı fena halde belâda. Sırf ekonomik açıdan, ekonomik terimlerle bakarsak, tam bir başarısızlık var. Öncelikli amacı açısından, yani --her yerde görüldüğü gibi-- demokrasinin altını oymak açısından bakılırsa, başarılı bir rejim. Ama insanlar bundan hiç hoşnut değil. Kuralların en sıkı şekilde uygulandığı bölgelere, meselâ Latin Amerika’ya bakıldığında, buralardaki ülkelerin ekonomik açıdan en kötü durumda olduğu görülür. Buralarda formel olarak demokrasi var; fakat demokratik kurumlara inanç keskin biçimde düşmekte, tıpkı ABD’de olduğu gibi. Çünkü bu kurallar işlemiyor. İşlememesinin sebeplerinden biri de, kasıtlı olarakdemokrasinin altını oyan neo-liberal programlar.Bu da, çok zayıf, kırılgan bir sisteme götürüyor işi. Dünyanın dört bir yanında buna karşı koyan halk hareketleri var ve bunlar daha önce hiç yoktu. Küresel adalet hareketi gibi bir şey daha önce hiç görülmemişti. Biliyor musunuz, bu, tarihteki ilk gerçek enternasyonalin tohumu. Daha önceki enternasyonaller çok dar tabanlıydı ve dışarıdan kontrol ediliyorlardı filân... Ama bu enternasyonel sahici. Porto Allegre’ye gidin: Bu yıl belki yüzbin kişi toplanacak orada, dünyanın dört bir yanından. Campesino’su (topraksız köylüsü), çevrecisi, kuzeyli işçisi... yani akla gelebilecek her türden insan... Ve, çok coşkulu, kanlı-canlı, dünyayı değiştirmekte çok kararlı...
Bütün bunlar önemli gelişmeler. Dolayısıyla, sistem güçlerinin hiç de o kadar kök salmış olduğu kanısında değilim. Dünyanın efendileri de bunu biliyorlar zaten.
 | Şimdi daha dar sorunuza, AB ve Türkiye’nin üyeliği meselesine geçersek: ABD’nin bunu bu kadar bastırmasının önemli sebeplerinden biri de bu. Tabii, daha dar bir sebebi de var: Türkiye’nin Irak’ta yaklaşan savaşın içinde rol almasını istiyor. Bu, bir çeşit rüşvet. Ama, bu, kısa-vadedeki amacı. ABD’nin uzun vâdedeki çıkarı ise gayet basit: AB’nin altını oymak. Elbette Türkiye bu rolü oynamak zorunda değil. Bu, elbette, bir tercih meselesi... |
Şimdi bakın, bilmiyorum burada tartışması oldu mu, ama çok şaşırtıcı bir bilgi daha geçenlerde, elimize ulaştı! Ekim ayında! İnsan türünün ayakta kalmasının ne kadar bıçak sırtında durduğunu ortaya koyan bir bilgi.
Bu, muhtemelen, tarihte bugüne kadar insanlara açıklanan en çarpıcı bilgi idi!
Bu, Havana’da, Küba füze krizinin 40. yıldönümü dolayısıyla yapılan zirvede açıklandı! Füze krizi sırasında karar verme durumunda olan Rus, Amerikan liderleri ve Kübalılar katıldı bu Havana Zirvesine. Burada, füze krizine ilişkin olarak birtakım yeni bilgiler de ortaya çıktı. Bunların arasında şu gerçek de vardı: Dünya, kendisini yok edecek bir nükleer savaştan, tek bir Rus denizaltı komutanı sayesinde kurtulmuştu. Krizin doruk noktasında Kennedy Küba’yı çepeçevre saran bir abluka emri vermişti: Deniz ablukası. Küba’ya gelen Rus gemileri vardı. Bu gemilerin ablukayı ihlâl edip etmeyecekleri belli değildi. Bu gemilere denizaltılar eşlik etmekteydi. Şimdi anlaşıldığına göre, denizaltılar nükleer başlık taşıyordu. Geçen Ekim ayındaki bu zirveye kadar bundan kimsenin haberi yoktu. Şimdi, Rusya’da, nükleer füzeleri kullanma yetkisi, tıpkı ABD’de olduğu gibi, merkezde değildi... Bu yetki aşağı kademelere, komutanlara bırakılmıştı. O günkü kurallara göre, nükleer füze atma konusunda üç komutanın anlaşmaya varması gerekiyordu. Denizaltılar, ABD destroyerleri tarafından izlenmeye başlamıştı. Rus denizaltı komutanlarından ikisi, nükleer füzelerle cevap vermeye karar verdiler. Üçüncü komutan ise bu emrin iptalini sağladı.
Eğer o gün tek bir füze fırlatılmış olsaydı, bugün hepimiz ölmüş olacaktık. Bu, Kuzey Yarıkürenin sonu demekti. İşte, bu kadar kılpayı!
Şimdi, orada neyin sözkonusunu olduğunu düşünürseniz, bugün de çok gündemde olan iki şeyin olduğunu görürsünüz: Uluslararası terör; ve rejim değişikliği!
Kennedy yönetimi, Küba hükûmetini devirmek için dev bir uluslararası terör kampanyası yürütüyordu. Bu, uluslararası terör ve rejim değişikliğidir işte. Ruslar, buna karşılık olarak çılgınca bir davranışla oraya nükleer füzeler yerleştirmişti. Ama olayın bağlamı buydu. Ve bu, neredeyse kuzey yarıkürenin yokoluşuna götürüyordu...
Bu haber dünyanın her yerinde, her Allah’ın günü, her gazetede birinci sayfadan manşet olmalıydı! Bu gerginlik ve tehlike sürüp gidiyor...
Şimdi de aynı meseleler karşımıza çıkıyor. Ama şimdi daha da gergin ve tehlikeli... İşte vardığımız yer burası!
Şunu da eklemek lâzım: Eminim bu haber burada, Türkiye’de haber olmamıştır... ABD’de olmadı. İngiltere’de de olmadı bildiğim kadarıyla:
Bu yılın 23 Ekim’inde BM, Genel Kurulu’nda (ona tekabül edecek bir karar organında) iki hayati karar aldı. Birinci karar, 1925 tarihli Cenevre Sözleşmesi’ni, kimyasal silâhların kullanılmasını yasaklayan Sözleşme’yi yeniden onaylıyordu. İkincisi ise, Uzay Antlaşması’nı yeniden onaylıyordu: Yani, uzaya saldırı silahlarının konuşlandırılmasını yasaklayan sözleşmeyi. Oylamada sadece iki ülke çekimser kaldı. ABD ve İsrail. Ama, İsrail zaten otomatiğe bağlamıştır; ABD ne yaparsa o da onu yapar.
Şimdi, çok dikkate değer bir durum değil mi bu: Şu anda kimyasal silâhların yasaklanmasından daha önemli bir şey olabilir mi? Ve de uzaya saldırı silâhlarının yerleştirilmesinin yasaklanmasından?
(Bu arada, ABD’nin çekimser kalması, antlaşmanın öldüğü anlamına gelir.)
Ve koca ABD basınında bununla ilgili tek kelime çıkmıyor! ABD’de basın üzerinde etraflı araştırma yapılır; dolayısıyla, bu konuda hiç haber yapılmadığını söyleyebiliriz. Avrupa’da kimse basında neler yazıldığını araştırmaz, dolayısıyla bundan emin olamayız; ama böyle bir habere rastlayan kimse olmadı. Burda, Türkiye’de bu haberin çıktığını sanmıyorum. Ama bu, haberdir. Kamuya ait bilgidir. Ajanslarda da yer aldı, haber merkezlerine gitti.
Ama bu gibi haber ve bilgiler halka söylenmiyor – bu kadar basit. Ve, hep böyle sürüp gidiyor. Fakat, bütün bunlar şunu gösteriyor ki, dünyanın karşı karşıya olduğu tehlike son derece büyük. Ve halkların gücü zamanında örgütlenip sistemin yıkım gücünü altedebilecek mi sorusunun cevabı hiç de o kadar net değil.
Şu andaki ABD yönetimi o kadar aşırı ki, şahinleri bile korkutuyor! Şimdilerde ABD’nin tutucu sağ kanat yerleşik düzeni içindeki şahinimsi tutucu unsurlar tarafından son derece sert bir şekilde eleştiriliyor. Çünkü bu unsurlar yönetimden korkuyorlar; onların akıllarını kaçırmış olduklarını düşünüyorlar...
ÖM: Havana Zirvesi konusundaki haber ne zaman yayımlanmıştı acaba? Ve nerede?
Chomsky: Geçen Ekim ortalarında... Yaklaşık olarak 15 Ekim’de... Tam tarihini size verebilirim isterseniz. Ama, hani şöyle ellerinin tersiyle yayımlamışlardı neredeyse. Washington Post’ta yer aldı. Ama küçücük bir haber olarak...görmekte zorlanıyordunuz. Haberi saklamışlardı. Ama bu haber çıktı. Aslında, haber çıkınca, Kennedy’nin yakın çalışma arkadaşı tarihçi Arthur Schlesinger, bunu “tarihteki en tehlikeli an” olarak tarif etti. Doğrudur, tarihteki en tehlikeli andı.O Rus denizaltı komutanı da 50 Nobel Barışı ödülü birden almalı, dünyadaki en ünlü adam olmalıydı. Hâlâ yaşıyor. Adı: Vassili Arkhepov. Emri iptal etti ve dünyayı yokolmaktan kurtarıverdi!
ÖM: İkinci sorum, biraz önce anlattıklarınızla da yakından bağlantılı ve kısmen cevaplandı da; ama ben gene de sorayım müsaade ederseniz: Dünya Nereye Gidiyor?
Bir yıl önce Hindistan’da Madras’ta (Chennai) verdiğiniz konferansta şöyle demiştiniz: “İnsan hayatında öyle bir döneme giriyoruz ki, zeki ve akıllı olmanın aptal olmaktan daha mı iyi olduğu sorusuna cevap getirebilecek bir dönem olabilir bu.” Şimdi bu konuşmanızdan 13 ay sonra, ABD ‘savunma’ bütçesi 350 milyar dolardan fazla bir meblâğla bağlanmışken, “uzayda nükleer silâhlı askeri tekel” kurulması projesi (full spectrum dominance) muhtemelen tam istim giderken, yeni bir topyekûn istilâ savaşı (Irak) iyice yaklaşmışken, “savaş suçlusu” Şaron, Irak’ın ardından İran’a savaş açılmasının şart olduğunu söylerken; 11 Eylül ve dünyada terörle savaş konusunda baş müfettiş olarak Kissinger gibi bir terör uzmanı tayin edilmişken, sizce, insanın bir biyolojik hata olabileceği sorusunun cevabına şimdi biraz daha yakın olabilir miyiz acaba? Ve acaba, insanlık olarak kaderimizi kendi kontrolümüz altına alma şansına hâlâ sahip miyiz?
Chomsky: Bir önceki cevapla aynı olacak. Evet, bir şansımız var. Geçen yıldan beri her iki yönde de gelişmeler oldu: Savaş ve şiddet karşısındaki halk hareketleri hatırı sayılır ölçüde önem kazandı. Öte yandan, yıkıma karşı hareket de hız kazandı. Verdiğiniz bütün örnekler ve buna askeri bütçedeki devâsâ artış da dahil, hepsi son derecede tehlikeli. Üstelik bu bütçe savunma ile ilgili değil. Savunmayla en ufak alâkası yok... Ayrıca, çok kısa süre önce açıklanan yeni strateji belgeleri de öyle. Bush yönetimi “gerçekte bunlarda yeni bir şey yok” derken kısmen haklı da.
| Öte yandan, ABD yöneticileri, şimdiye kadar görülmemiş ölçüde yüzsüz. Daha evvelki gün, gizli bir devlet belgesi kasden basına sızdırıldı. Belgede, birkaç ay önce ilân edilen ulusal strateji raporunun ayrıntıları veriliyordu. Dediklerine göre, ulusal strateji raporu şöyle okunmalıydı: ABD şimdi “tedbiran, önceden vurma” yetkisini üstlenmekteydi; bu, kitle imha silâhlarına sahip olduğundan şüphelenilen herkesi nükleer silâhlarla vurma yetkisini de içeriyordu. Bu tabii, herkesi kapsıyor hemen hemen. Prensip olarak, bir biyoloji laboratuarına sahip olan her ülke kitle imha silâhları da geliştiriyor olabilir. Dolayısıyla, bu, esas olarak, isteğimiz gibi nükleer silâh kullanma yetkisine sahibiz demek oluyor. Ve böyle vurma işlerini de yapıyorlar. Yemen’deki cinayet |  |
Ya da, Afganistan’ın bombardımana tabi tutulması olayını ele alalım. Batı entelektüel kültüründe, soldan sağa bütün tayf içinde, bu bombardıman, neredeyse bütün dünyada “haklı savaş” paradigması örneği olarak tanımlandı. Ama, bir düşünelim bakalım, neydi bu? Daha geçen Haziran’da FBI Başkanı, terorizm soruşturması kapsamında Kongre ve Senato önünde verdiği ifadede ABD’nin 11 Eylül komplosunun Afganistan’da planlandığına inandığını söyledi. Yani, ABD bunu bilmiyor ama, “inanıyor” ki, [11 Eylül] Afganistan’da planlanmış, Almanya’da ve Birleşik Arap Emirlikleri’nde yürürlüğe konmuş. O zaman, bunun anlamı şu: komplo ile bir şekilde ilgisi olduğuna hâlâ inandıkları için 9 ay sonra Afganistan’ı bombalayabiliyorlar ve bu Batı entelektüel kültüründe “haklı savaş”ın paradigma örneği oluyor. Hani, Naziler bundan iyisini yapamazlardı!
Ve, bu meşru ise, yani bir ülkeyi, orada birinin birtakım terorist hareketlerle belki de bağlantısı olduğunu düşündüğün için bombalıyorsan, o zaman ABD’yi, Türkiye’yi, İngiltere’yi ya da başka bir ülkeyi bombalayabilecek ülkelerin uzun bir listesini çıkarabilirsin. Ve bunun Batı kültüründe meşru, hatta kuşku götürmez derecede meşru olduğunun kabul edilmesi olgusu, çok önemli.
Şimdi bakın, Türkiye’de son günlerde sürüp giden tartışmayı, yani Türkiye’nin AB’ye girebilecek kadar yüksek bir standarda (seviyeye) ulaşıp ulaşmadığı yolundaki tartışmayı izlemek bana oldukça ilginç geliyor. Bu, çok şaşırtıcı!
Avrupa Birliği medenileşmemiştir, ilkeldir!... Yani, Türkiye AB’ye üye olmalıdır belki de. Ama, yüksek standartlarından dolayı değil! [Avrupalıların] bağlı bulundukları yaşama standartları sadece tarihi bakımdan değil – tarihi şartları ayrıca konuşmalıyız – ama şimdiki standartları da, fecîdir...
ÖM: Peki, devam edersek... Özellikle Küba füze krizi ile ilgili olarak geçenlerde ortaya çıkan gerçekler hakkında söylediklerinizin ışığında; yani, 40 yıl önce nerdeyse tamamen yokolmanın tam eşiğine gelmiş olduğumuz düşünülürse, şöyle bir soru soralım:
İnsan türü kendini – ve tabii kendisiyle birlikte pek çok başka türü de – yoketmeyi başarırsa, örneğin, bilimadamı James Lovelock’un şu fikrine katılır mıydınız? Yani, insan silinip gider; ama tabiat ana, bazı eski türler ve yeni evrimleşecek başka türlerle birlikte eskisi gibi, ama insansız, yoluna devam edip gider mi sizce?
Chomsky: A, tabii! Birçok bakteri dolaşıyor olacak etrafta. Birçok börtü böcek, hamam böceği... Aslına bakarsanız, sadece biyolojik açıdan bakıldığında, yani bir biyologsanız, biyolojik başarının temelde sadece sayılarla ölçüldüğünü göreceksiniz. Yani, bir tür’ün ne kadar başarılı olduğu, etrafta o türden kaç tane bulunduğuna bağlı. Bu kriter açısından alındığında insan, hayli başarısız bir tür. Çok kısa bir zaman öncesine kadar, yani son 10 bin yıl içinde – ki, hiç denecek kadar kısa bir zamandır bu – dünya üzerinde oraya buraya dağılmış olarak yaşayan çok az sayıda insan vardı. Birkaç onbin insandan ibaretti hepsi. Oysa, hamam böcekleri ve bakteriler her yerdeydi. Dolayısıyla, biyolog Ernst Mayr’dan bir alıntı yapacak olursak, Mayr’ın görüşüne göre, başarılı olan türler, bir çeşit “aptal”dılar. Tabii, bu bir şaka olarak söyleniyor. Yani, spesifik bir ekolojik ‘niş’e adapte olmuş, kendilerini ona uyarlamışlardı -- hamam böcekleri gibi. Ya da çok hızlı bir mutasyonu gerçekleştirme yetisine sahiptiler -- bakteriler gibi...
Sonunda, yalnız insanların değil, büyük memelilerin de bir biyolojik hata olduğu ortaya çıkabilir aslında. Yani onların kaderi de çok uzun süre ayakta kalmak, yaşamak olmayabilir. İnsanları ele alırsak, onlar artık daha şimdiden... İnsanlığın çok kısa bir tarihi var. Homo sapiens – yani biz – sadece 100 bin ya da 200 bin yıl geriye gidiyor. Bu nedir ki? Göz açıp kapayıncaya kadar geçen bir zaman. Ve bu süre içinde insanlar zaten muazzam sayıda türü silip süpürdüler. Erken çağ insanları bütün büyük memelileri yok ettiler. Mamutlar yok artık.
İnsanlar büyük memelileri öldürüp bitirdi. Şimdi de şen şakrak bir şekilde geri kalan dünyanın büyük kısmını da yokediyorlar – ve kendilerini de yoketmeye kılpayı yaklaşmış durumdalar...
Dolayısıyla, Ernst Mayr’ın sorduğu, son derece gerçek bir soru.
ÖM: Peki, giderek bozulan, kötüleşen şartlarda nasıl oluyor da siz ve sizin gibi insanlar – sizlerden esin alan insanlar -- enerjilerini zerrece kaybetmeden, yaşama sevincini hiç yitirmeden yola devam ediyor? “Gerçekliği kuvvete dönüştürecek” şekilde konuşmaya devam ediyor? Bunun sırrı nedir? Ahlâki cesaret mi?
Chomsky: Herşeyden önce, “konuşarak gerçeği kuvvete dönüştürme” cümleciğinin Quaker’lardan alınmış olduğunu söylemek gerekir. Ben, birçok konuda Quaker’larla, yani barışçı Quaker’larla hemfikir olma eğilimindeyim. Ama bu cümlecik konusunda hemfikir değilim. “Konuşarak gerçeği kuvvete dönüştürme”nin bir anlamı olduğu kanısında değilim. Dolayısıyla, [ABD Savunma Bakanı] Donald Rumsfeld’e, onun bilmediği birşeyi söyleyecek de değilim doğrusu. O biliyor zaten. Mesele, farklı değerler meselesi. İnsanlarla konuşurken onlara gerçekleri söylersiniz. Gerçekleri onlara anlatıyor değilsiniz, onlarla birlikte oluyorsunuz. Yani, ben Diyarbakır’a gittiğimde, ya da burada [İstanbul’da] kimseye gerçekliği konuşmak (anlatmak) peşinde filân değilim. Benimle aynı değerlere sahip olan, aynı taahhütlerle bağlanmış insanlar hakkında bilgi sahibi olma peşindeyim. Böylece, onlarla konuşuyorsunuz, onlardan öğreniyorsunuz. Umutlu olmak için sebepler nedir?...
Örnek olarak Türkiye’yi ele alalım: Türkiye, birçok açıdan Batılı entelektüeller için bir esin kaynağı olmalı. Entelektüel sınıfın hatırı sayılır bir kesiminin (yazarların, sanatçıların, gazetecilerin, ve başkalarının) yalnızca özgürlük ve ifade özgürlüğü için meselâ, sesini yükseltmekle kalmayıp, aynı zamanda bu konularda fiilen birşey yaptıkları tek ülke Türkiye, bildiğim kadarıyla. Yani, sürekli tehdit ve tehlikeler altında yapıyorlar bunu.
 | Yaşar Kemal gibi birine nerede rastlayabilirsiniz meselâ? Dünya çapında üne sahip bir yazar, düşünce özgürlüğü için sesini yükseltmeye ve bunun bedelini ödemeye, acısına katlanmaya hazır. Batı’da böyle birini bulabilir misiniz? Ya da, İsmail Beşikçi meselâ. Bu adam, 15 – 20 yıl hapiste yatma cezasını göze aldı ve buna katlandı. Kendi devletinin yaptığı zalimliklere karşı gerçekliği dile getirmek adına. Böyle birini Batı’da görebilir misiniz? Üstelik, böyle insanların kocaman bir |
ÖM: Batı kültürü derken, büyük, sınaileşmiş Batı ülkelerini kastediyorsunuz herhalde. Çünkü Latin Amerika ülkelerinde de böyle önemli örnekler yok mu?...
Chomsky: Latin Amerika’da daha da fecî tehlikelerle yüzyüze olan insanlar var evet. Çoğu düpedüz katlediliyor. Geçen Şubat’ta Türkiye’deydim. Ardından, Kolombiya’ya gittim. Kolombiya, 1999’da ABD’den en büyük askeri yardımını alan ülke unvanını Türkiye’den devraldı – İsrail ve Mısır dışında. Bunun sebebi de şuydu: Türkiye’nin büyük baskı politikası başarıya ulaşmıştı. Oysa, Kolombiya’nınki başarıya ulaşmamıştı. O yüzden, en büyük askeri yardım alan ülkeler sırasında birinci sıraya yükselen, Kolombiya oldu. ABD askeri yardımı tutarlı bir şekilde insan haklarını ihlâl edenlere akmaktadır. Kolombiya’da her gün katledilen insanların sayısı yaklaşık 10 ilâ 20! Dünyada öldürülen bütün emekçi eylemcilerinin yarısından fazlası Kolombiya’da! Bu yaklaşık 10 yıldan beri böyle sürüp gidiyor – dünyanın yarısından fazlası! Şu anda da topraklarından sürülüp atılan insanların oranı, günde bin civarında! Bunun sebebi de paramiliter terörü ve ABD’nin yürüttüğü kimyasal savaş. Aslında ben oralara gittim ve gördüm bunları... Evet, orada entellektüeller seslerini yükseltiyorlar – sadece baskıya karşı değil, katledilme tehlikesine de rağmen. Ve gerçekten de katlediliyorlar... Ama, tabii Diyarbakır yöresindeki köylüler ve insanlar? Onların durumu karşısında da dünyadaki başka şeylerin, insanların durumunun önemi azalıyor. Endüstriel ülkelerdeki insanlar da için de geçerli bu. Onlar, bu derece baskı ve zulümle karşı karşıya değiller...
Dolayısıyla, insanı cesaretlendirmek ve “gerçekliği konuşarak kuvvete dönüştürme” (!) konusunda epey umutlanacak durum da var ortada...
ÖM: Evet, belki Doğu Timor halkının gösterdiği cesarete de bakarak umutlanabiliriz...
Chomsky: Onların gerçekleştirdiği şeyi akıl hafsala almaz!... Yani, 800 bin nüfuslu bir ülkenin, devâsâ bir askeri kuvvetin -- ABD, İngiltere ve Fransa’nın desteği ile -- giriştiği soykırıma yönelik istilâsına dayanabilmesi fikri... Böyle bir şeyin mümkün olabileceğine kim inanırdı? 1970’lerde bu istilâ ve istilâya verilen Batı desteğine karşı muhalefet başladığında ben de hemen işin içine girdim. Ama, bunun bir yere varacağını aklımdan bile geçirmiyordum doğrusu. Hayal bile edilemez bir şeydi.
ÖM: Ve herşeyi göze alarak bağımsızlık referandumunda oy kullandılar...
Chomsky: ...Referandumun ardından katledildiler ve Batı da katliamı desteklemeyi sürdürdü. Ta ki, kamuoyu baskısı altında Clinton, nihayet, Endonezya’ya ‘çekil’ emri vermek zorunda kalana kadar...
İşte burada -- Batılı entelektüellerin öğrenmeyi reddettikleri-- bir ders çıkıyor. Çok açık bir ders. Clinton’ın yapması gereken tek şey vardı: Endonezya generallerine “bu iş bitti” demek. Deyince de ertesi gün çekildiler zaten... Aynı şey, Kürtlerin bulunduğu bölgelerdeki baskılar ve mezalim için de geçerliydi. Clinton, buraya silâhları akıtmak yerine, “bunu yapamazsınız” deseydi, buradaki baskı da dururdu...
ÖM: Sorular bu kadardı. Ama, müsaade ederseniz, baştaki soru listesinde sözünü etmediğim tek cümlelik bir soru daha sormak istiyorum: Hâlâ haftada 100 saat çalışıyor musunuz?
Chomsky: (Gülerek) Evet... Hatta günde 100 saat (!)
ÖM: Peki, kaç yıldan beri?
Chomsky: Çok uzun zamandan beri...
Fotoğraflar: Burcu Kuğu
