Sevgili Ömer Madra ve Açık Radyo Çalışanları,
Yaklaşık iki yıldır işsiz bir dinleyiciniz olarak, her destek kampanyanızda 'çalışmaya başladığımda ilk iş Açık Radyo destekçisi olacağım' diyorum ama bir türlü olamıyorum. Artık iş bulabilmek gibi bir beklentim kalmadığı için bundan da vazgeçmiş durmdayım.
Konu benim işsizliğim değil, size daha yeni fark ettiğim birşeyden bahsetmek için yazıyorum; hepimizin çok iyi hatırladığı gün, Hırant Dink'i uğurladığımız gün, Yenikapı'da meydanda beklerken, bir an etrafıma baktım ve BİZ diye düşündüm. kendi kendime, 'biz neye benziyoruz, biz'i görmek istiyorum', deyip, yerimden kalktım. Dakikalarca meydanda bir aşağ bir yukarı yürüyüp, biz'i seyrettim. Ben daha önce böyle bir kalabalık görmemiştim. Birbirinden bu kadar farklı, bu kadar renkli, bu kadar... Ve bırakın görmeyi, içinde yeraldım, inanılmaz bir tecrübeydi. Birarada olmak ne kadar güzelmiş. Siz eski kuşak, bunu zaten biliyorsunuz ama benim için, benim kuşağım için çok yeni ve artık inanılır. Birarada olmayı çok sevdim. Ve o yüzden, ve biliyorum ki, BİZ varız, bir aradayız. Maddi destekçi olmasam bile ben de bu şenliğin bir parçasıyım, haberiniz olsun, hem de en başından beri.
