Sevgili Ömer Madra,
Mektubunuzu aldım, çok duygulandım ve ne diyeceğimi bilemedim. İlk an duygusallığı içinde ve iş yerinde sıkışık bir zaman diliminde bunları yazdığımı gözönüne alın lütfen. Programınızda bahsi geçen tüm o sürülmeler, sürüklenmeler, yersizlik - yurtsuzluk hisleri, yerleşememek, hiçbir şeye aidiyet hissedememenin getirdiği güvensizlik ve korku içinde çok uzağınızdaki biri tarafından "görüldüğünü" anlamak insanı mutluluktan ağlatabiliyormuş.
Her gün ve her dakika insanlığın acılarını görmek dayanılmaz birşey. Nasıl yapıyorsunuz bilemiyorum ama dayanma gücünüze güç katmak için elimden geldiğince, gücümün yettiğince ben de Açık Radyo'nun yanında olmaya kararlıyım.
Sevgilerimle,
