Üç yüzkişi kadar var. Daha önce geldiğimiz eylül ayına göre çok sönük bir gösteri. Balkonlardan seyredenler bile azalmış. Trampetler, davullar her ne kadar avazları çıktığı kadar bağırmaya çalışsalar bile önceki coşkuyu yakalayamıyorlar. Onlar da azalmışlar. Ben sanki başka bir ülkeye gelmişim gibi, herkese nerede sokakların çocukları diye soruyorum. Onlar, Arjantin böyledir diyorlar. Tırnak aralarında kalmış boya artıklarını kazırken herşey birden unutulur, diye ekliyorlar. Biz burada unutmamak* üzerine bir film yapmaya başlamıştık, diyorum. Siz yapın, biz unuttuk bile diyorlar, gülüyorlar. Bize benzetiyorum. )
Polisler kaldırımın kenarına dört sıra halinde dizilmiş, hiçbirinin gözleri yok. Elleriyle coplarını okşuyorlar. Bellerindeki silahları biraz daha parlatılmış. Daha birkaç ay önce böyle değildi. Coplar, silahlar, üniformalılar birbirlerinden utanıyorlardı. Arkalarındaki duvarda “Bolivya polisi, halkın polisi” yazan bir duvar yazısını örtmek için dört kat polis çekmiş amirleri. Göstericilere ateş etmek yerine polislerle çatışan Bolivya polisini hatırlatmak istemiş son bir umutla, kurşunların Arjantinli muhtemel mağdurları. Polislere bakıyorum onlar farkında bile değiller. Kendi coplarının büyüsüne kapılmışlar, iktidarlarını okşayıp duruyorlar.
Movimiento Sin Trabajo - İşsizler Hareketi- bütün karşı hareketler gibi güç yitirmiş. Bunun nedeni tabii ki Arjantin de işsiz sayısının azalması değil. Aklıma, ilk geldiğimizde film festival komitesi başkanı Miguel’in bizi havaalanından kalacağımız yere götürürken söylediği çözüm geliyor. Şehri ortasından ikiye ayıran çok geniş caddedeki her yüz metrede olan trafik ışıklarında kırmızı yanarken önümüze atlayıp camları silen, ellerindeki lobutları kırmızı yeşil arası on iki kez havaya atıp tutan, kalemler, küçük defterler, rengarenk adını bilmediğim ıvırlar zıvırlar satanlara bakıp, hükümet işsizliğe çare bulmuş, trafik lambalarını arttıracakmış demişti.)
Birisine trafik lambalarını mı çoğalttılar, diyorum.Yalnızca kırmızı ışıkları, deyip polisleri gösteriyor.
Hâlâ davullar çalınıyor Arjantin sokaklarında. Hâlâ IMF’nin, halkların baş öğretmeninin kulağından tutup dışarı fırlattığı haylaz çocuk, fırlatıldığı yerde. Hâlâ içinde aykırılıkları var ama yorulmuş. Peron’un her şekle giren hayaleti her zamanki gibi tepelerinde… MST gösterisi, Buenos Aires, Congrese Meydanı, dünyanın sokakları… Metin Yeğin, Chau. *Eylül ayında Hüseyin Karabey ile birlikte yapmaya başladığımız ve bütün dünyada çekimini sürdürdüğümüz unutmama üzerine belgesel film. )
"Dünyanın sokakları"nı pazartesi, çarşamba, cuma günleri Açık Radyo'da 19:15 dolaylarında dinleyebilirsiniz. Sorularınız için [email protected]
Fotoğraflar: Metin YeğinTıklatarak büyütebilirsiniz
)
)
)
)
