Çağlar

nasıl anlayayim bilmiyorum.o an ki korkumu,garip teleşımı,heyecanımı size nasıl anlatabilirim..? çok yavaşız.çok yetersiziz.ne kadar bu dünyanın hakimi olduğumuzu düşünsek de,her şeye hükmetsek de (?!) -ki bu tarışmaya açık bir konudur- asla bu sonsuz gücün önüne geçemiyoruz. sadece fotoğraf çekecektim.ve o manzarayı yakalamak için öyle hızlı koşmam gerekiyordu ki,dünyanın dönüş hızından hızlı olmalıydım.koştum koştum..gideceğim yer 5 dakikaydı koşumla.ama yapamadım.güneşin batışından önce orda olamadım..ve dünya yarını beklemem için,bana seçenek sunmadandönüşüne devam etti. aslında çok da önemli birşeyi öğretti.o manzarayı öğlende görmüştüm.işim vardı ve sonra çekerim diye inmemiştim otobüsten.bu sonra ne zamandır eğer işin içinde dünya varsa..?sanırım onun istediği zamandır,yada siz korkak olmadığınız sürece,birşeyler sizi engellemediği sürece sizin istediğiniz.. korkunç bir hızdı ardından yetişmeye çalıştığım.başarırım diye koşuyordum tüm kendime güvenimle..sonsuz bir enerjinin çıkmazına kim yetişebilir ki?hangi teknoloji,hangi insanoğlu..? bu kadar şımarmışken,dünyamızı küresel ısınmaya teslim etmenin eşiğindeyken -böyle giderse kapıdan içeri de giricez sanırım-,elimizden gelebilecek onca şey varken kendimizi korumak adına ve hiçbirini yapmazken çıkarlarımız uğruna,benim yaşadığım küçük bir deneyimdi.. acaba Onlar hiç fotoğraf çekmeye yetişmeye çalışmadılar mı? çok sevgiler tüm açık radyo çalışanlarına..paylaşmak istedim bu deneyimi...