26 Ocak 2003’te Babylon'da düzenlenen “Barış Gecesi”nde Mehmet Ali Alabora ve Görkem Yeltan’ın sunuş konuşması'ndan “girizgâh”.
1 Aralık’ta Barış Günü’nde dünyanın her yerinde her an toplandık, konuştuk ve yürüdük.
Hollywood sinemasının adını aklayan sayısız oyuncunun, müzisyenin, yönetmenin gür bir sesle şarkı söyleyip şiir yazdığını, öteki sanatçı ve düşünürlerle birlikte saf tuttuğunu gösterdik, “Bizim adımıza olmaz!” dedik.
Biz, yeni yıl girer girmez daha da bir coştuk, Amerika’nın Doğu yakasından Batı yakasına, aradaki ilçe ve kasabaların tekini atlamadan sokağa döktük, ve o gün artık, dünyanın doğusunda ve batısında, kuzeyinde ve güneyinde, 5 kıt’ada yürünmeyen yer bırakmadık Öyle ki, insanlık tarihinin gördüğü en geniş katılımlı savaş karşıtı gösterilerimiz, o savaş başlamadan oldu – ve bu daha başlangıçtı!
Biz Porto Alegre’de her Allah’ın günü 100 bin kişi samba yapıp savaşsız, âdil ve alternatif bir dünya istedik, belki de yeryüzünün ilk gerçek enternasyonalinin tohumlarını attık, uğultumuz okyanusların ötesinde yankılandı.
Biz, dünyada ilk kez, halk kitleleri olarak hükûmetleri fena şaşırtmaya başladık.
Canlı kalkan olduk yürüyüşe geçtik – Bağdat’tan önce son durak İstanbul’du.
Türkiye’de Cumhuriyet’in kuruluşundan bu yana ilk defa toplumun her düşünceden bütün kesimlerinin bir tek noktada buluşup anlaştığına tanık olduk: Esnaf “indirimli fiyat” broşürlerinin kapağına “Savaşa Hayır!” yazdı.
100’ler Meclisi’ni topladık, orada uluslararası barış insanlarını kucakladık, birbirimize esin kaynağı olduk, dünya vatandaşlığı sorumluluğunu paylaştık, birlikte Beyazıt Meydanı’na çoluk çocuk ailecek çıktık, panellerde deneyim ve fikir alışverişi yaptık, aklımızı fikrimizi topladık.
Sonra da kalkıp buraya geldik işte: yarın Ankara’ya Meclis’e topluca gitmeden önce, son gece-- şarkılarımızı söylemeye...
