Sevgili Açık Radyo ve Dostlarım Ömer bey, Mahir bey, Volkan bey, Eraslan bey ve Didem hanım ve Meral hanım ve adlarını bilmediğim, sayamadığım canlar.
İyi ki varsınız. Bu sabah ki konukseverliğinize içten teşekkür ediyorum. Yine çok mutlu oldum. Ara sıra günlük yaşamın kaygılarından ve koşuşturmasından uzaklaşıp, düşünceye daldığımda, yaşamın anlamı, daha doğrusu yaşadıklarıma dair geri dönüp neler yapabildiğimi hatırlamaya çalıştığımda, Açık Radyo'dan insanlara seslendiğim, doğru bir şeyler yaptığımı hissettiğim bu anlar hep aklıma geliyor. Galiba ben de işe yarıyorum....!?
Çok sevgili diğer bir dostumuz, Selçuk beyin hakkımdaki sözleri böyle düşünmekte yanılmadığımı kanıtladı. Kendisine minnettarım.
Düşünün, insanların artık birbiriyle yazışırken dahi kısaltmalarla iletişim kurduğu, selam yerine "slm" yazarak anlaşabildiği bir dünya düzeninde, bir kişi hiç yüzünü görmediği insanların varlığından sevinç, gidişinden / Radyo'dan uzaklaşmasından üzüntü duyuyor ve 3 sayfa mektupla duygularını diğer dinleyicilerle paylaşmaya çalışıyor.
Bunu ne bilinen standartta bir çıkar ilişkisi, ne meşhur olma kaygısı, ne de bilemeyeceğimiz bir başka süfli neden sağlayamaz.
Biz sizi ve yaptığınız işi önemsiyoruz, sizi seviyoruz ve sizinle dayanışmaktan gurur duyuyoruz.
Sıkı durun!
Ülkemin size daha uzun yıllar ihtiyacı var. Sizin sesiniz hep AÇIK kalsın ki, bizim de AÇIK RADYO'muz açık kalsın.
Tekrar görüşmek dileğiyle, kalın sağlıcakla.
